Ritueel geslachte jam

“Ach, zijn alle potten zelfgemaakte kersengemberjam al op? Ik hoopte dat je er nog eentje voor mij over had …” En zo sta ik wederom bij de kersenverkoper voor twee kilo kersen. ‘k Moet ook wel, want ik had één gereserveerd-maar-nog-niet-opgehaald-potje bij voorbaat al aan iemand anders gegeven. Gelukkig is het leuk werk. Ik trek mijn rode t-shirt aan en doe een zwart schort voor. Om het werkveld heen leg ik keukenpapier. De pan plaats ik vlakbij de bak kersen. Dan ga ik aan de slag met het ontpitten. Binnen een mum van tijd ziet de keuken eruit als een rituele slachtplaats. Overal zitten rode spatjes kersensap. Als Manlief de keuken in komt, schiet hij in de lach. Zelfs op mijn gezicht lopen rode streepjes. Als de pan op het vuur gaat, maak ik alles weer schoon. En tien minuutjes later staan er opnieuw een aantal potten jam op z’n kop af te koelen. Klaar voor de verdeling. Dus aan al degenen die ik moest teleurstellen: meld je snel, want op is wederom op.

De doif is (bijna) dood

Met zijn bek vol duif kijkt hij me vragend aan. Ik kijk enigszins in verwarring terug. “Los, nu!”, zeg ik gebiedend. Darwin gehoorzaamt, voornamelijk uit gemakzucht. De duif hobbelt weg. Hij lijkt niets aan de confrontatie te hebben overgehouden, maar helemaal jofel oogt hij niet. Daarnaast is de kans dat Darwin een gezonde duif vangt verwaarloosbaar klein. Als ik na onze wandeling terugloop langs dezelfde plek, zie ik hem in een hoekje onder een struik zitten. Daar mankeert dus inderdaad iets aan. Als stadskind vind ik het altijd lastig om te zien. Moet je er iets aan doen? Kun je er iets aan doen? Ik zie mezelf zijn nek niet breken om hem uit zijn lijden te verlossen. Zo’n held ben ik nou ook weer niet. Naar het VOC brengen dan? Het is een duif. Elk dier heeft recht op een diervriendelijke behandeling, maar ze zien me aankomen. Mogelijk overleeft hij mijn poging om hem te vangen en te vervoeren niet eens. “Doif heeft te lang in het doosje gezeten!”, zou Toon Hermans zeggen. Ik inspecteer de bek van Darwin op eventuele restanten van zijn actie en zet dan de gedachten van me af. Bij de avondwandeling kijk ik toch even onder de struik. En zie een heleboel losse veertjes. Als ik nog beter kijk, zie ik dat iemand anders de klus heeft geklaard. De duif is dood. Dank u wel alstublieft.