Goedgelovig

Ieder jaar opnieuw dezelfde discussie. ‘Hij bestaat wél!’ ‘Welnee, hij bestaat niet!’ ‘Welles!’ ‘Nietes!’ En zo gaat het maar door. Ik geloof nog steeds heilig in Sinterklaas. Natuurlijk ken ik de historie. Weet ik dat er veel hulpsinterklazen zijn. Ik ben ooit zelf Zwarte Piet geweest, met veel plezier. Maar zodra ik Hem op televisie zie, klopt mijn hart een paar slagen sneller. Volgens mijn man is het echter allemaal onzin. Gezellige onzin, dat wel. Maar hij begrijpt het gewoon niet. En dus zet ik met veel vertoon zaterdagavond mijn schoen voor de kachel. Met een mandarijntje erin. Op zijn opmerking dat Sinterklaas toch uit het land van de mandarijntjes komt, antwoord ik pinnig dat ik toch ook niet op klompen loop?! De volgende ochtend word ik wakker. Ogenblikkelijk herinner ik me mijn schoen en hol naar de kachel. Er zit een rijm in. En er ligt een cadeautje. En nog iets … Ik heb mijn lenzen nog niet in, dus ik buig me nieuwsgierig voorover. Wat is dat nou? De schil van het mandarijntje! Jubelend maak ik mijn man wakker. ‘Zie je wel dat hij bestaat! Hij heeft mijn mandarijntje opgegeten!!’ Mijn man rolt met zijn ogen en berust. Hier valt niets tegenin te brengen. Misschien moet hij dat ook maar niet willen.

Appeltaart

Een vriendin van mijn moeder is pasgeleden weduwe geworden. Het is allemaal nog ‘een beetje wennen’. Dus toen ze vertelde dat ze in het weekeinde bezoek kreeg en daar wat tegenop zag, bood mijn moeder gelijk aan om appeltaart te bakken. Zo gezegd, zo gedaan. Al gauw trokken de heerlijkste geuren door het huis. Ook mijn schoonzusje, dat even langs kwam, zei er iets over: ‘Wat ziet hij er weer goed uit en wat ruikt het toch zalig!’ Na de thee liet mijn moeder haar uit, zwaaide nog een keer en liep toen terug naar de keuken. Daar deinsde ze geschokt achteruit. De appeltaart stond nog steeds midden op het aanrecht. Maar Sidney had door op haar achterpoten keer op keer omhoog te springen al een kwart naar binnen gewerkt! Mijn moeder was woest! Door de kantjes weg te snijden, bleef er nog maar ruim een halve taart over. Sidney werd zonder eten naar bed gestuurd. Maar die maalde daar niet om. Ze had toch geen trek meer. En in haar dromen werd ze omgeven door stapels versgebakken appeltaarten! Tja. Kleine hondjes worden groot. En ze houden ook van appeltaart!

Bruidsherinneringen

We hebben nog steeds een leuk contact met de eigenaresse van de zaak waar ik mijn bruidsjurk kocht, en haar dochter. Regelmatig spreken we af en kletsen dan gezellig even bij over van alles en nog wat. Vandaag hadden ze ook nog een leuke verrassing: de ontwerper had een schets gemaakt van mijn jurk met een persoonlijke tekst erbij. Ik was er hartstikke blij mee! Tijdens de lunch vertelde mijn moeder over haar komende 65ste verjaardag. En de zoektocht naar De Jurk. Van het een kwam het ander en we besloten toch ook maar even naar de nieuwe bruidsmoedermode te gaan kijken. Je kon toch niet weten? Ik genoot al op het moment dat ik weer voet over de drempel stak. Maar dit keer stond mijn moeder in het middelpunt. Ze werd in de watjes gelegd alsof ze een toekomstige bruid was. We werden omgeven door warme hartelijkheid en genoten van de herinneringen. En wat denk je? Ze is geslaagd! De verjaardagsjurk van haar dromen. Het werd uiteindelijk niet het middagje shoppen in hartje Rotterdam dat we voor ogen hadden. Maar wat hebben we een pret gehad!

Cool

Zijn ouders, zus en broertje gingen naar de intocht van Sinterklaas. Hij mocht wel mee. Maar hij was al twaalf. En een jongen. Een coole jongen! Sinterklaas was niet cool. Dus hij bleef lekker thuis. Hij zwaaide zijn familie uit en ging op zijn zolderkamer met de gameboy spelen. Wacht, hoorde hij nou iets beneden? Hij luisterde ingespannen. Zie je wel: daar was het weer! Een soort gebonk! Met trillende vingers draaide hij het mobiele nummer van zijn vader. Geen gehoor. Die stond natuurlijk vooraan mee te springen en te dansen. Weer klonk een schuivend geluid uit de woonkamer. Hij slikte. En draaide toen het alarmnummer 112. Gelukkig, ze lachten hem niet uit. De politie zou snel komen. Maar pas toen de auto voor de deur stond, durfde hij naar beneden te komen. Ze doorzochten samen het hele huis. En prezen hem voor zijn dapperheid, ook al werden er geen inbrekers gevonden. ‘Draai de deur achter ons maar twee keer op slot’, zei de politieagent. ‘Dan kan er niemand meer in tot je ouders er zijn.’ Hij was nog steeds cool. Maar toen de rest van het gezin eindelijk binnenkwam, kroop hij even diep weg in de armen van zijn moeder. Soms was het toch fijn om weer even klein te zijn!

Wie zoet is …

Als je om je heen kijkt in de supermarkt, zie je eigenlijk alleen het voor de hand liggende snoepgoed rond Sinterklaastijd liggen: pepernoten, schuimpjes, chocolade letters en marsepein. Een enkele keer vind je een ouderwetse kikker. Suikerbeestjes heb ik al heel lang niet meer aangetroffen. Ik was daarom ook blij verrast, toen mijn moeder ze eerder deze week bij een chocolaterie voor me kocht. Heerlijk! Lammetjes, varkens en honden in de kleuren geel, oranje, roze en bruin. Mijn broer koos altijd voor geel, maar bruin is mijn favoriet. Ik geef toe: er is weinig verschil te proeven, naast het alomvertegenwoordigde mierzoete. Maar toch sluit ik gelukzalig mijn ogen als een bruin varken in mijn mond smelt. De rest wordt keurig in een schaaltje op de salontafel gezet, want meer dan een per keer krijg ook ik niet weg. Vanmiddag kwam mijn broer even langs. Terwijl hij het doel van zijn komst toelichtte, zwierf zijn blik over de tafel. Al pratend trok hij achteloos het schaaltje snoepgoed naar zich toe. Gespannen volgde ik zijn hand. En ja hoor: hij pakte een geel suikerbeestje. Tijden veranderen, maar sommige dingen blijven hetzelfde.

Besmettelijk

‘Ik ben zo ziek, kun je alsjeblieft even langskomen?’ Ze klonk hondsberoerd en wanhopig. En haar stem werd ogenblikkelijk gevolgd door braakgeluiden. Ik reed vlug naar het huis van mijn moeder en trof daar een zielig hoopje mens, dat met lichtsnelheid leegliep van boven en van onder. Volgens de huisarts gaat het om een uiterst besmettelijk virus. En het heerst behoorlijk hier in de regio. Helaas kun je er ook weinig tegen doen, behalve het maar over je heen laten komen. Met het advies dat ze toch zoveel mogelijk moest proberen te drinken, beeindigde hij het gesprek. Ik installeerde mijn moeder zo gerieflijk mogelijk voor de spaarzame minuten dat ze uitgeput in bed lag en nam Sidney mee naar ons huis. Maar halverwege de middag hoorde ik ineens weer braakgeluiden. Verbaasd keek ik op en zag dat Sidney haar maaginhoud op het tapijt legde. De huisarts had dus gelijk: dit virus is uiterst besmettelijk. Zelfs honden blijven niet gespaard!

Lieve hond

Het staat er zwart op wit: gemene honden hebben gemene baasjes. Hoewel ik me bij deze titel volstrekt niet aangesproken voel, lees ik met interesse het artikel. Kernpunt is dat de eigenaren van vervelende honden veelal geen onbekende zijn bij de politie. Er worden zelfs rassen genoemd, waaronder de poedel. Mijn moeder kan zich dus maar beter voorbereiden op het een en ander: een van de twee voorouders van Sidney liep op het slechte pad. Natuurlijk is het slechts een onderzoek. Je kunt uiteraard niet alle honden en bazen over een vlooienkam scheren. Maar ik kijk naar Floppy. En zie een uiterst lieve hond. Al bijna 14,5 jaar lang! Wat is het toch een schatje. En wat geldt voor het ene uiterste, is vast ook van toepassing op de andere kant!

Zwevend

Je kunt de televisie niet meer aan zetten of de heren Rutten, Balkenende of Marijnissen zijn breed in beeld te zien. De een belooft al meer dan de ander. En daar waar verwezen wordt naar beloftes in het verleden, schudt men meewarig het hoofd. Indertijd helemaal verkeerd begrepen natuurlijk. Ik ben politiek niet zo bezig. Houd me wel op de hoogte van de richting die een bepaalde partij op wil. En vul keurig de kieswijzer of stemwijzer in. Dat ik straks ga stemmen, staat vast. Ik ben blij in een land te wonen met een democratie en daar mag wat tegenover staan. Maar ik weet nog niet op wie. Heb een vaag idee, maar sta open voor nieuwe ideeen. Ben benieuwd wie er straks met de winst vandoor gaat. En wie daarmee uiteindelijk ook echt blij is: de kiezer of de gekozene.

Wraak!

Mijn leidinggevende is een echte plaaggeest. Hij heeft een leuk gevoel voor humor. Maar soms is het op het randje. Zo liet een collega zich ooit ontvallen dat ze een andere collega wel leuk vond. Dat heeft ze geweten! Te pas en te onpas werd naar deze opmerking verwezen. Hij ging zelfs bijna zover dat hij de bewuste jongen liet inpakken voor haar verjaardag! Vandaag was hij zelf jarig. En wij vonden het hoogste tijd voor wraak! Daarom hadden we overal A-viertjes opgehangen om hem te feliciteren met zijn 40ste verjaardag. Een grote opblaasbare ’40’ opgehangen. Twee kaarsjes, een 4 en een 0, op het gebak. En allerlei cadeautjes die het thema nog eens onderstreepten. We lagen bij voorbaat al blauw van het lachen. Want hij werd pas 38! Vanochtend wachtten we in spanning zijn komst af. Even was hij perplex. Toonde zijn rijbewijs om te bewijzen dat hij van 1968 was. Maar kon er vervolgens hartelijk om lachen. Sterker nog, hij genoot van alle aandacht die hij kreeg. En liet nietsvermoedende collega’s die hem kwamen feliciteren gewoon in de waan dat hij echt 40 was geworden. Hij deed niet alsof, maar meende het nog ook. Toch jammer. We hadden ons zo verheugd op z’n knarsentandende reactie. Over twee jaar herkansing.

Naakt

Het was een item bij Radio 538. Ruud de Wild werd gevraagd hoe hij zou reageren als zijn aanstaande een reportage voor de Playboy wilde laten maken. Normaalgesproken is hij niet op zijn mond gevallen. Maar nu viel hij toch even stil. Ook zijn sidekicks Jelte en Kim wisten niet meteen hoe ze zouden reageren. Terugrijdend naar huis dacht ik erover na. Ik beschouw mezelf niet als preuts. Voel me in een gemengde sauna prima op mijn gemak. Maar stel dat mijn man thuiskomt met zo’n opmerking … Nog even los van de vraag of je partner jou eigenlijk wel om toestemming moet vragen voor zo’n actie. Ik zou toch echt even raar opkijken. Want het hele hebben en houden van je lief ligt toch maar wel even bij de buren op tafel! Misschien is er in dat geval maar een oplossing: de hele oplage opkopen!