Hoor en wederhoor

‘Hoe waren de kerstdagen? Die van ons waren een beetje problematisch. Ik ben me wild geschrokken!’ Hij vertelt het rustig, maar ik zie aan zijn ogen dat het nog niet helemaal voltooid verleden tijd is. Zijn partner had de kast met het hondenvoer open laten staan. Tja, en als je dan een hongerige jonge hond van 11 maanden in huis hebt … Ze waren er net niet mee naar de dierenarts geweest, maar het beestje had duidelijk spijt van zijn daad. Een zielig hoopje hond dat uit lag te buiken. En de uitwerpselen die hij de daaropvolgende dagen produceerde, logen er duidelijk niet om. Hij en ik hebben de EHBO-cursus Hond een paar weken geleden gevolgd. Het had een maagkanteling kunnen worden! Gelukkig is het allemaal goed afgelopen. Een paar uur later spreek ik de bewuste partner. Ook hij informeert geïnteresseerd naar de afgelopen dagen. En vertelt terloops dat de jongste hond de zak dieetvoer van de oudere hond te pakken heeft gekregen. Dat hij dus een voeding extra heeft gekregen. Net als wij allemaal eigenlijk tijdens de kerstdagen! We lachen allebei. Ik net iets harder. Een verhaal kent inderdaad twee kanten. Het ligt er maar net aan wie je spreekt!

Bak-ster

We krijgen bij de dagopvang regelmatig verhalen te horen over ‘ons viertal’. Sydney en Bandit van onze collega’s en onze Sydney en Darwin kunnen het goed met elkaar vinden. Te goed soms; er wordt regelmatig kattekwaad uitgehaald. Het wordt met een brede glimlach verteld. Maar het zijn dus zeker geen muurbloempjes, dat stel. Vandaar dat ik als verrassing een bitterkoekjescake in de vorm van een kerstster achterlaat. Als ik ’s avonds Darwin weer ophaal, ontvangt de eigenaar me met een brede glimlach. Het is in goede aarde (lees: magen) gevallen. ‘Gelukkig’, zeg ik. ‘Dan heeft Darwin gisterenavond niet voor niets de hele avond in de keuken gestaan.’ Hij kijkt me even niet begrijpend aan. ‘Nou’, leg ik uit. ‘Natuurlijk heb ik die cake gebakken en niet hij. Maar hij hoopte heel erg dat er tussendoor iets zou vallen! Een vallende kerstster!’

Koud kunstje

Gisteren heb ik mijn zakelijke mobiele telefoon opgeladen. Maar vandaag is hij alweer leeg! Ik heb ‘m een paar jaar, dus waarschijnlijk is de batterij gewoon ‘op’. Ik vul het formulier in voor een nieuwe batterij. Een uur later krijg ik bericht: de leverancier levert geen accessoires meer! Het enige wat ik nog kan doen, is een nieuwe telefoon bestellen. Of kijken of er bij de helpdesk misschien nog een reservebatterij ligt. Ik loop naar de IT-collega’s. En ik heb geluk: iemand heeft z’n oude telefoon ingeleverd en de batterij ziet er in elk geval nieuwer uit. Meneer IT heeft nog een tip: ‘Leg de batterij goed ingepakt in plastic folie een nacht in de vriezer. En als hij dan weer ontdooit is, doet hij het ook beter!’ Ongelovig kijk ik hem aan. We kennen elkaar goed. Goed genoeg om elkaar te plagen. Maar hij glimlacht geruststellend: ‘Ik houd je niet voor de gek, het werkt echt!’ Ik bedank hem en loop terug naar de afdeling. Zometeen ‘ns even googlen of zijn verhaal klopt. Voordat ik hier morgen over de grond rollend van het lachen collega’s aantref!

Vrouwenlogica

Mijn nichtje van ruim drie heeft het Sinterklaas-principe inmiddels loepfijn door. Liedje zingen: pepernoten door de kamer heen. Schoen zetten: kleinigheidje erin. Zwarte Piet: eerbied en respect! Zo leuk om te zien! Darwin heeft mijn moeders pantoffel ‘per ongeluk’ kapot gebeten. Mijn nichtje heeft de oplossing: een briefje aan de Sint. Gehavend schoeisel voor de open haard, ui en een tomaat (bij gebrek aan een wortel) erin en huppekee, opgelost (bijna dan). Als ze ’s avonds naar bed moet, zet ze pontificaal haar schoen én een laars voor de kachel. Mijn broer maakt een opvoedkundig verantwoorde opmerking dat dit niet de bedoeling is. Dat Sint niet houdt van verwende of hebberige meisjes. Maar ook daarop heeft ze een passend antwoord: ‘Papa, ken je het liedje dan niet? Sinterklaas Kapoentje, gooi wat in mijn schoentje, gooi wat in mijn laarsje, dank u Sinterklaasje’. Juist. Dus.

Hedendaagse techniek

Het gaat steeds beter: Darwin en alleen thuis blijven. Toen hij net bij ons was, redde hij het nauwelijks twee minuten of hij zette al een keel op om ‘de rest te waarschuwen dat hij helemaal alleen en ontredderd was’. Met hele kleine stapjes zitten we inmiddels op ruim een uur. We krijgen geen klachten van de buren. En als we zachtjes aan komen lopen, horen we hem ook niet. Maar helemaal zeker waren we niet. Manlief vond de oplossing: een babyfoon app. Waar je ook bent, je krijgt via de iPhone een signaal dat de ‘baby’ slaapt. Of geluid maakt. Het werkt als een tierelier! Dus toen we gisteren hondloos naar de verjaardag van mijn schoonzusje wilden, zetten we de app aan en vertrokken. Het ging ruim een uur goed. Toen hoorden we geluid. Via de intercomfunctie corrigeerde ik gelijk zijn gedrag: ‘Pas op, hoor!’ Het hielp! Hij was stil en bleef dat tot we weer thuis waren. Waar we tevens constateerden dat de buurman gebruik had gemaakt van de toezegging om bij ons te douchen. Zijn verwarmingsketel was stuk. Maar hij had rechtsomkeer gemaakt na mijn plotselinge opmerking!