Day after tomorrow

Net terug uit de bioscoop en er nog helemaal vol van: The Day after Tomorrow. De film kwam uit net voordat wij naar New York gingen. We hoopten stiekum dat hij in het vliegtuig vertoond zou worden (achteraf maar goed dat dit niet het geval was). In New York zag je overal billboards met het vrijheidsbeeld, overspoeld door water. Maar we bedwongen de verleiding, want we hadden met een hele club vrienden voor vandaag afgesproken. Negen weken na de premiere, met heerlijk weer buiten, zaten er in totaal 18 mensen in de bioscoop. Maar wat een film!!!! Geweldig! Ik kan maar een ding zeggen: als je ‘m nog niet hebt gezien, ga gauw!

Godsgeschenk

‘Lieverd, weet je wat mijn naam betekent? Godsgeschenk!’ Hoewel ik er zelf niet verantwoordelijk voor ben, kijk ik ‘m toch trots en enigszins verwaand aan. ‘Dat wist ik allang, het klopt namelijk!’ was zijn antwoord. Mijn Verloofde gelooft niet in God. Dus dit keer dacht ik ‘m klem te hebben. ‘Ha, hoe kan dat nou!? Je bent blij met een cadeautje van iemand waarin je niet gelooft? Dat kan helemaal niet!’ Vastberaden knikt hij. ‘Jawel, hoor!’ Als ik ‘m afwachtend aankijkt, vervolgt hij: ‘Op 5 december ben ik immers ook blij!!’ Met een diepe zucht neem ik me heilig voor het te blijven proberen: hem een keer te Snel af te zijn!

Kauwgum

Floppy was niet happy. Hij bleef maar een een pootje liggen en knagen. Om hem heen was alles natgekwijld en er lagen witte sliertjes. Wat bleek? Hij had in de kauwgum getrapt! En die zat nu stevig vastgesmolten tussen zijn kussentjes. Hij heeft normaalgesproken al een broertje-dood aan het knippen van de haren op en onder zijn pootjes, maar er was nu geen redden meer aan. De schaar werd gepakt en lijdzaam onderging hij de ‘operatie’. Even later huppelde hij opgelucht weg, maar je zag ‘m denken: ‘wie gooit er nou toch kauwgum op straat!!’

KPN

Het is lange tijd stil geweest rondom KPN. De laatste keer dat ik een klacht heb ingediend, dateert alweer van februari. Maar er borrelt nu toch iets. Vorige week kreeg ik namelijk de rekening van mijn mobiele telefoon. Standaard zit daar een folder bijgesloten met acties en wetenswaardigheden. Ik kijk er altijd vluchtig doorheen. Maar ditmaal hadden ze echt een leuke actie: voor elke minuut die je tijdens je vakantie in het buitenland belt, krijg je een Nederlandse minuut gratis. Ik heb nogal wat gebeld vanuit Frankrijk. Dit was dus een welkome meevaller. Totdat ik de kleine lettertjes las: vooraf aanmelden. Onze vakantie zit er al op. De vreugde om een goede actie van KPN ook.

Slaaphouding

Vanavond was het weer ladiesnight, het etentje van mijn moeder, haar dochter (ik dus) en schoondochter waarbij we eindeloos bijkletsen over van alles en nog wat. Vanavond hadden we gekozen voor een Grieks restaurant. Heerlijk om alvast een voorproefje op onze huwelijksreis te nemen. Gaandeweg kregen we het over slaaphoudingen. De slaaphouding van zowel mijn schoonzusje en broer als van mijn Verloofde en mij is los van elkaar. Mijn moeder keek ons stomverbaasd aan. ‘Je vader en ik sliepen altijd 44 en dat was heerlijk’. Mijn schoonzusje keek me aan. ‘Heb jij daar ooit van gehoord? Of bedoelt ze soms 69?’ Schaterend vroegen we om uitleg. Bleek dat ze gewoon lepeltje-lepeltje bedoelde!! Je bent nooit te oud om te leren!!

Goed doel

Mijn moeder stuurde ‘m ‘zonder verplichtingen’ toe: een aandoenlijk verhaal over iemand die in financiele nood zit en waarvoor door kennissen een actie is gestart. Geld is meer dan welkom en het wordt aan de geadresseerden overgelaten om de brief door te sturen aan andere potentiele donateurs. Maar tot mijn grote verbazing weet ik dus eigenlijk niet wie hiervoor binnen mijn vriendenkring in aanmerking komen! Niet dat mijn vrienden egoistische horken zijn of zo, maar we praten nooit over ons gevoel en gedrag op dat specifieke gebied. Ik heb een aantal goede doelen die eenmalig of regelmatig een bedrag ontvangen. Maar ik loop er niet mee te koop. Zo ook mijn vrienden niet. Blijkbaar is er een gevoelige relatie tussen privacy en goede doelen.

Toon

We kwamen kletsend binnen en legden wat spulletjes bij onze werkplek. ‘Kom, eerst koffie’, zei ik. ‘Wil jij ook?’ Het was nog vroeg, dus ik wilde voor de overige drie collega’s ook meteen wat halen. ‘Wat wil jij?’, vroeg ik aan een mannelijke collega. ‘Nou, als je het zo vraagt, durf ik niets meer te zeggen!’ Verbaasd keek ik hem aan. Ik was me totaal niet bewust van een humeurige toon. Maar volgens hem had het zelfs bijna agressief geklonken! Bij een andere collega, die aan het bellen was tijdens het ‘incident’, pakte ik het dus anders aan. Poeslief vroeg ik of ik iets te drinken kon halen voor hem. Argwanend keek hij me aan: ‘Hoezo, heb je iets van me nodig of zo?’ Werkelijk, mannelijke collega’s, ik zal ze nooit begrijpen!

Sterilisatie

Mijn moeder begrijpt het niet. Zijn moeder begrijpt het niet. Zelfs ik snap het niet helemaal. Maar Floppy wel. Die is al dagen niet uit zijn buurt te slaan. Zit dicht bij hem, gewoon voor het geval dat. Knipoogt begrijpend. Likt hem even tussendoor spontaan over zijn hand. Geeft een pootje zonder dat er een beloning aan vast zit. Want hij weet hoe het is. En dat vrouwen wel proberen te begrijpen, maar het simpelweg niet kunnen weten. Weten hoe het voelt als dat gebied centraal staat. Als dat specifieke onderdeel een behandeling moet ondergaan. Nog los van deze ingreep op zich!! Daarom zit hij dicht bij de baas. Bij hem is het al jaren geleden gebeurd. De baas moet er vandaag aan geloven.

Feestelijk

Onze supermarkt is verbouwd. Ze zijn meer dan een week dicht geweest. De dag voor de opening kon je door het raam een blik naar binnen werpen: het was beslist de moeite waard geweest! Er was hard gewerkt en een compleet nieuwe indeling aangebracht. Gisteren, de openingsdag, ging ik dus meteen boodschappen doen. Ik groette de beveiligingsbeambte, die verveelt voor zich uitstaarde. Het was even wennen om alles te vinden wat ik nodig had, maar je hebt het er voor over natuurlijk in zo’n mooie, nieuwe zaak. Een andere bezoeker duwde me per ongeluk enigszins ruw opzij. De gang tussen de schappen is wel wat krap. Bij de kassa zag ik toevallig dat een artikel driemaal in plaats van twee keer werd aangeslagen. Het ging om een euro, maar ik maakte de kassajuffrouw er toch even op attent. Diep zuchtend werd het euvel verholpen. Terug buiten merkte ik verbaasd dat er in de winkel eigenlijk niets of niemand feestelijk was geweest. Behalve ikzelf. Toch jammer.

Bruidsjurk

Volgens betrouwbare bronnen is de beste tijd voor mij om naar een bruidsjurk te gaan kijken begin oktober. Ik kan dan nog net de collectie 2004 meepakken en tevens een blik werpen op 2005. Uiteraard blijft mijn Verloofde buiten dit aspect van onze trouwdag; hij mag De Jurk pas op 10 juni zien. Bovendien is zoiets toch meer een ‘vrouwending’. En dus gaan mijn moeder en twee vriendinnen (tevens Ceremo en Niemeester) mee om mij van positiefkritisch commentaar te voorzien. Ik heb al twee bruidsmodehuizen uitgekozen en een vaag idee van de jurk. Maar als ik daarover vertel tegen vrienden, familie of collega’s, lopen de reacties uiteen van de wens een zo gedetailleerd mogelijke omschrijving te ontvangen tot een luidkeels ‘nee, ik wil er niets over horen!!’. Nooit geweten uit hoeveel gebruiken en tradities een bruiloft is opgebouwd!