Phishing for dummies

“Er ontbreekt een essentieel gegeven in het account dat is gekoppeld aan uw creditcard. Gebruik onderstaande QR-code om dit op te lossen.” Ik rol met mijn ogen bij het lezen van de e-mail. Een QR-code scannen in een mail op je mobiel valt onder hogere wiskunde. Elke zichzelf respecterende marketingcommunicatie-professional weet dat. Dit is overduidelijk weer een phishing-actie. Manlief heeft me wat dat betreft ook goed geïnstrueerd: sowieso nergens op klikken en altijd het adres van de afzender even uitklappen. Daar kun je ook vaak informatie uit halen of de afzender betrouwbaar is of niet. Ik zie inderdaad een ‘raar’ adres. Maar ik zie ook dat mijn e-mailadres niet het enige zichtbare is. Er staan maar liefst twintig e-mailadressen in het vakje ‘Aan’! Dus naast het feit dat de afzender zich schuldig maakt aan phishing, heeft hij/zij/anders ook nog een datalek gecreëerd. Via Google achterhaal ik het meldpunt van de creditcardverstrekker en stuur het bericht door. Hoofdschuddend verwijder ik daarna alle betreffende e-mails uit de inbox, verstuurde items en prullenbak. “Je zou eigenlijk een antwoord moeten sturen aan de afzender”, suggereert Manlief. “Of aan allemaal! Met een link naar een (niet bestaand) ISB-nummer. Mij lijkt dat ‘Phising for dummies’ een ‘must read’ is voor deze persoon!”

Mond tot mond reclame

Overal om me heen wordt druk geboekt voor de zomervakantie. Nu de Corona-maatregelen wereldwijd niet of nauwelijks meer van toepassing zijn, kijkt iedereen reikhalzend uit naar exotische oorden. Er wordt dus ook druk gepuzzeld om de bereikbaarheid van onze afdeling te waarborgen. “Kan ik dan wel verlof opnemen”, vraagt mijn collega. “In jouw agenda staat dat je in Rhenen bent.” Net als de afgelopen jaren heeft mijn oud-collega Manlief en mij weer gevraagd om tijdens de schoolvakantie weer een paar weken op huis en hond te komen passen. We vinden het er heerlijk: het geeft ons een vakantiegevoel, terwijl we ‘gewoon’ druk aan het werk zijn. En of ik nu thuis werk of daar, dat maakt voor mijn productiviteit niet uit. “Boek gerust”, antwoord ik. “Manlief en ik wisselen elkaar af wat kantoordagen betreft. Dus jij kunt gerust vrij nemen.” Dan hoor ik een stem: “Rhenen? Hoor ik jou ‘Rhenen’ zeggen? Wanneer ben je in Rhenen?” De eigenaar komt vanaf de andere kant van de afdeling aanrennen. “Ben je binnenkort weer in Rhenen? Wat heerlijk!” Ik knik bevestigend: het is inderdaad een heerlijk vooruitzicht. Dan voegt ze eraan toe: “Ik zal tijdig mijn bestelling doorgeven. Want tompoezen zoals die je toen uit Rhenen meenam, die zijn werkelijk het einde!” Mond tot mond reclame in de meest letterlijke zin van het woord.

Terugtellen

“Oh, dan wilt u vanaf nu zeker gaan terugtellen?” Hij zegt het beleefd en meelevend. Ik schat hem half de twintig. En ik heb hem net verteld dat ik 58 jaar ben geworden. Hij is niet de eerste deze dagen die de hoop namens mij hardop uitspreekt. “Gefeliciteerd met je 39ste verjaardag!” en “Ik vraag niet hoe oud, dat vind je vast niet leuk op jouw leeftijd!” Ik schud lachend mijn hoofd. Leeftijd zegt niets. Het gaat erom hoe je je gedraagt. En hoe belangrijk je een getal vindt. Als je op woensdagavond begint met oudjaar te vieren, het feest uitsmeert over twee dagen, een afterparty geeft voor de familie op zaterdag en de dinsdagochtend daarop trakteert op gebak voor je collega’s en de medewerkers van de hondendagopvang … ik bedoel maar. Terugtellen is niks voor mij. Aftellen wel. Nog 363 nachtjes slapen, dan ben ik weer jarig. Kan niet wachten!

Kers op de verjaardagstaart

“En, begint de stress al een beetje te komen? Nog twee dagen. Geniet ervan!” Een van mijn vrienden stuurde me dit plagerige appje. Hij weet (en velen met hem) hoezeer ik elk jaar naar mijn verjaardag uitkijk. Leeftijd zegt gewoon niks, ik geniet van de lieve en warme aandacht en ben aanstekelijk blij. Gelukkig was de Covid-besmetting van afgelopen week mild voor me, en ben ik inmiddels weer klachtenvrij. Alle ruimte dus om vol voor mijn verjaardag te gaan. Als ik de gordijnen open, straalt een witte wereld me tegemoet. Ook dat nog. Ik ben dol op sneeuw! Urenlang dwarrelen vele vlokjes vrolijk naar beneden. Darwin schudt ze nadrukkelijk uit z’n vachtje na het uitlaten, maar ook hij kijkt blij. De temperatuur is net te hoog, dus tegen de middag is het merendeel alweer weggesmolten. Maar toch: een fijn pré-verjaardagscadeautje. Vanwege Code Oranje werken Manlief en ik allebei thuis vandaag. Als hij me koffie brengt, schiet hij in de lach. “Je straalt gewoon, en je bent nog niet eens jarig!” Hij drukt een kus op mijn hoofd en verdwijnt weer naar zijn eigen werkplek. Ik glimlach. Deze voorpret is gewoon een extra kers op de taart. De verjaardagstaart! Heerlijk. Nog één nachtje slapen voor het echte feest begint.

Doorademen

Ik haal het toilet net. Die smakelijke en gezellige maaltijd vond het blijkbaar helemaal niet prettig in mijn buik. De heerlijke detox-thee van mijn favoriete Theevrouwtje proef ik nauwelijks en inmiddels heb ik ook keelpijn. Na het avondeten kruip ik in bed en slaap elf uur achter elkaar. Maar ik voel me niet beter, eerder slechter. Als ik de volgende nacht niezend heb doorgehoest, pak ik toch maar een testdoosje. Ik ben volledig gevaccineerd en heb de griepprik gekregen. Ik ben conditioneel fit. En toch zie ik twee streepjes. Corona! Dat wordt isolatie tot woensdag. Manlief heeft geen klachten en test negatief. Dus gelukkig kan hij de komende dagen voor Darwin en de boodschappen zorgen. Ik kruip met een dekentje en een doos tissues op de bank. Die dingen gebeuren. En ze gaan ook weer voorbij. Kwestie van doorademen. En dat gaat gelukkig prima.