Herenigd

Hij is weer thuis. We zijn weer herenigd! Met een baard van een paar dagen, volkomen gesloopt en met stralende ogen stond hij weer voor me. De heenreis was behoorlijk tegengevallen. Ontbrekende wegwijzers, doelloze omleidingen en files op plaatsen waar je ze nou net niet verwachtte. Behoorlijk gladde wegen en een douane die hem verwarde met de plaatselijke drugskoerier. Bovendien was hij ook nog zijn paspoort vergeten! Maar het was het waard. Het hotel was eenvoudig, maar de lakens waren schoon. Zijn collega’s waren gezellig, de pistes waren heerlijk en het bier werd vergezeld van schnaps. Hij kan er weer tegen! En ik heb nog bijna een heel jaar om me voor te bereiden op het volgende teambuildingsuitje!

Omgekeerde wereld

We besloten dat ik ook de tweede nacht bij mijn moeder zou slapen. Dat is veel gezelliger dan alleen thuis in mijn eentje. Mijn moeder wilde tot een uur of 12 televisie kijken en ik ging eerst naar de verjaardag van mijn vriendin. Meestal maak ik het niet zo laat, dus ze zou niet wakker schrikken van mijn thuiskomst. Het feest was erg gezellig en ik heb heerlijk over mijn trouwdagvoorbereidingen kunnen bijpraten met iedereen. Toen ik thuiskwam, was mijn moeder inderdaad nog wakker. Ik kuste haar welterusten en ging naar mijn eigen kamer. Ze riep me achterna: ‘Vind je het goed als ik nog een kwartiertje televisie kijk?’ Ze bedoelde uiteraard of het geluid mij niet stoorde, maar het klonk zo vertrouwd met vroeger! Alleen was ik toen degene die smeekte om nog even op te mogen blijven. Een omgekeerde wereld.

Reorganisatie

De opleiding waaraan ik deelneem, heeft 26 cursisten. En allemaal, niet een uitgezonderd, zijn bezig met een fusie, zitten er middenin of hebben ‘m net achter de rug. Ze zijn ontslagen of ‘boventallig’ geworden na soms wel 14 dienstjaren. Of met het oog op de toekomst gestart met een omscholingscursus. Ikzelf begon vol goede moed, bij het inschrijven nog niet wetend dat ook onze afdeling op dit moment een reorganisatie zou ondergaan. De reorganisatie heeft alle bekende kenmerken. Het draait om onwetendheid, onrechtvaardigheid, onduidelijkheid en onzorgvuldigheid. Daar hoeven we ons dus in elk geval niet ongerust over te maken, het hoort er allemaal bij. Maar leuk is anders. ’t Is dus hooguit een troost om te weten dat je niet de enige in Nederland bent.

Teambuilding

Hij is weg. En ik mocht niet mee. ‘Een bedrijfsuitje’, zei hij. ‘En iedereen gaat, ook al valt het inderdaad een beetje ongelukkig in de persoonlijkste privetijd.’ Ze gaan skieen in Zuid-Duitsland, zes uur rijden hier vandaan. Als je op vrijdgagmiddag vertrekt en zondagavond heel laat weer thuiskomt, dan kun je twee dagen skieen. ‘Je’ als in ‘zij’. Ach, ik gun hem uiteraard plezier met z’n collega’s. En hij is overmorgen alweer bijna op de terugweg. Ik red me wel, die paar dagen. Er stond al een sportafspraak en een verjaardag op de kalender, dus ik zal me niet vervelen. Maar we zijn sinds we elkaar kennen nog niet zo lang en zo ver uit elkaar geweest. Dus het is even wennen. En voor het geval dat het toch tegenvalt zo helemaal alleen in dat grote bed, ga ik vanavond maar bij mijn moeder slapen. In het kader van teambuilding!

Hondenleven

Ik was niet zachter dan anders thuisgekomen. Maar blijkbaar hadden ze me niet gehoord. Want ik trof hen aan op de bank, diep in slaap. De hoofden naast elkaar op het kussen. Een arm om de andere schouder. Rustig ademhalend, zich van de buitenwereld onbewust. Allebei genietend van de geneugten die het gepensioneerde leven biedt. Ik heb er even naar staan kijken met een glimlach op mijn gezicht. Toen opende Floppy zijn ogen, zag mij en begon te kwispelen. En daar werd mijn moeder wakker van. Beiden rekten zich uit en toonden hun blijdschap me te zien. De een kreeg een liefdevolle aai, de ander een hartelijke knuffel. Wat een hondenleven hebben ze toch, die twee!

Rouwproces

Vanochtend was het een hot item bij Edwin Evers: Hans Wiegel wil terug in de politiek. Het ging niet om zijn al dan niet aanwezige capaciteiten. Het was veel te snel na het overlijden van zijn vrouw! Hij hoort zich voorlopig te wentelen in verdriet en niet aan werken te denken. Wij hebben iets soortgelijks meegemaakt. Mijn vader was zelfstandig winkelier. Mijn moeder wilde na zijn overlijden niet kiezen voor verkoop en besloot zelf de leiding over te nemen. Ze is heel lang niet aanspreekbaar geweest in haar verdriet. Maar ze moest verder. En aangezien de klanten er verder niets mee te maken hadden, was ze vriendelijk en lachte af en toe om een grapje. Het commentaar van de omgeving was niet van de lucht! Het heeft heel lang geduurd voor de omgeving vond dat de rouwperiode voorbij was. Ik gun het hen niet, maar wacht maar tot je er zelf voor komt te staan. Rouwen is persoonlijk. Bemoei je er dus niet mee.

Crisissituatie

Ik kuste mijn aanstaande gedag, knuffelde de hond en ging naar mijn werk. Maar ik was de stadsgrens nog niet gepasseerd, of het begon te sneeuwen. Niet een paar vlokken, zoals we hier in Nederland gewend zijn, maar vette dikke knapen, die de weg in een oogwenk bedekten. Het verkeer stond vrijwel stil. En een kwartier later was ik dus nog geen meter opgeschoten. De parallelweg opzoeken bleek een tijd later geen goede actie. Er was niet gestrooid en voordat ik een paar kilometer verder was, had ik al vijf auto’s op z’n kant in de berm geteld!! Na bijna twee uur bereikte ik eindelijk kantoor, een rit die me normaalgesproken nog geen half uur kost. Het kan hier in Nederland ook nooit eens gewoon gaan, je hebt hoe dan ook meteen een crisissituatie te pakken!

Ogentest

Vannacht zette de eigenaar van de shoarmatent twee ruzieende gasten buiten. Hij hield het even in de gaten, want het ging er steeds harder aan toe. Maar toen draaide hij zich om, ze kwamen er samen wel uit. De ene jongen was duidelijk op vechten uit. Maar de andere bleef roepen dat het een vergissing was. Toen zei hij: “Kijk dan in mijn ogen, kijk echt in mijn ogen. Dan zie je dat ik het zo niet bedoelde!” De jongen stond inderdaad even stil en keek in zijn ogen. Toen sloeg hij zijn armen om hem heen. “Sorry, je hebt gelijk. Ik begreep je verkeerd”. Gebroederlijk gearmd gingen ze naar binnen, terwijl net op dat moment een politiewagen op hoge snelheid voorbij reed. Op weg naar een stel dat minder geduld had met elkaar.

Herenschoenen

Mijn aanstaande had donkerblauwe schoenen nodig voor zijn trouwpak. Dus togen we naar de binnenstad. In de eerste winkel keken we alleen rond, maar deze had niet precies wat we zochten. In de tweede winkel hadden ze wel mooie schoenen. Toch besloten we nog even verder te kijken. In de derde winkel was het prijs: precies de schoenen die we zochten, alleen de verkeerde kleur. We vroegen een verkoper of ze ook in donkerblauw verkrijgbaar waren. ‘Donkerblauw? Dat zal niet meevallen, donkerblauwe herenschoenen vinden!’ En hij had gelijk, we hebben nog vier winkels bezocht, maar schoenen in die kleur zijn gewoonweg niet verkrijgbaar. Gelukkig vonden we ze uiteindelijk in een speciaalzaak. Anders had er niets anders op gezeten: dan had hij een ander trouwpak moeten gaan uitkiezen!

Snertdag

Het was vandaag een snertdag. Vol met noemenswaardige en minder noemenswaardige tegenvallers. Mijn hoofd zit nog steeds vol grieppluizen en er is een hoop gaande op kantoor. Gewoon bah dus. Ik was blij dat de werkdag erop zat en dat ik naar huis kon gaan. Ik haalde mijn aanstaande bij de bus op en vertelde onderweg naar huis wat er allemaal was gebeurd. Toen we voor de deur stopten, zag ik dat de bakker vandaag appelbollen in de reclame had. ‘Ook dat nog, mijn favoriete gebak! De zoveelste tegenvaller vandaag.’ Ik mopperde nog wat voor me uit, totdat ik merkte dat het reclamebord nog buiten stond. Ze waren nog open!! Ik schoot naar binnen. Het was voor de bakker totaal geen probleem om nog een appelbol voor me in te pakken. Zelfs het feit dat ik 80 eurocent met 50 euro moest afrekenen, vond hij niet erg. ‘En een fijne avond!’ Nou, ik weet zeker dat me dit ondanks die snertdag nu wel gaat lukken!