Voor jou en voor mij

Alweer een jaar voorbij
voor jou en voor mij.
Met heel veel vlinders op een rij
en toch ook wat aasgieren daarbij.
Donkere nachten, zij aan zij
met zonnige dagen, vrolijk en vrij.
Floppy hoogbejaard maar er nog bij
samen met familie en vrienden: zo blij!
Te veel en te vaak verdrietig afscheid
de geboorte van nichtje dat goed gedijt
En straks weer een nieuw karwei.
Ach ja, alweer een jaar voorbij
Een gelukkig 2010, voor jou en voor mij!

Opgeruimd

Ik zit bij mijn vriendin aan de koffie. Ze zijn druk bezig met de verbouwing van hun badkamer. En het water is afgesloten. Dus ik heb mijn eigen thermoskannen meegebracht met koffie en gekookt water voor de thee. Mijn vriendin zorgt voor een lekker worstenbroodje. Als ik tijdens het kletsen om me heen kijk, zie ik dat overal stapels karton en tempex liggen. Keurig bij elkaar gebonden, dat wel. Maar zo wil je toch het nieuwe jaar niet ingaan? Ik denk aan de twee grote dozen met oud papier bij ons thuis en bied aan even langs de milieustraat te rijden. Het kan maar opgeruimd zijn. Mijn vriendin sputtert tegen: ‘Is het daar nu niet hartstikke druk?’ Maar ik schud vastberaden mijn hoofd. We hebben twee innamepunten voor grof vuil bij ons in de stad. Dus het is zo gepiept. Als ik even later door het drukke verkeer mijn weg zoek, zie ik ineens borden staan: ‘Aanrijroute milieustraat’. Wat attent! Maar even later begrijp ik waarom: een hele lange rij auto’s staat voor de poort opgesteld, te wachten om hun oude spullen weg te mogen gooien. Ik draai resoluut om naar het andere milieustation. Gelukkig, hier staat niemand. Als mijn oog op een groot bord bij de ingang valt, snap ik waarom: ‘Wij zijn gesloten tussen kerst en de jaarwisseling!’ Nooit geweten dat zoveel mensen opgeruimd het nieuwe jaar willen beginnen!

Kerstthema

‘Als jij ‘m niet meer gebruikt, wil ik ‘m hartstikke graag overnemen!’ Manlief heeft jaren geleden een leren hoes voor zijn agenda gekregen. Maar in het digitale tijdperk heeft hij hem niet meer nodig. En onze vriend is er blij mee. ‘Maar maak er dan wel een kerstcadeautje van. Die dingen zijn duur!’ Ook mijn moeder heeft een bijzondere wens: ‘Ik mag nu een tijdje de iPod van schoonzoonlief lenen. Maar ik wil er graag zelf een.’ Ik heb zelf al moeite met de nano. Bovendien heeft ze al een goede videocamera. En dus mag ze de iPod van manlief houden. En ligt het standaardje symbolisch keurig ingepakt onder de kerstboom. Zo geven en krijgen we dit jaar naast nieuwe cadeaus ook allerlei leuke, lieve en goedbedoelde geschenken, die eerder iemand anders blij maakten. Als we naar huis rijden, zeg ik tegen manlief ‘Het was wel een bijzonder kerstthema dit jaar, he. Dit bewijst maar weer eens dat iets niet nieuw hoeft te zijn om toch een glimlach op je gezicht te toveren!’

The day before Christmas

Mijn moeder aan de telefoon. ‘Je hoeft er niet speciaal voor te lopen, hoor. Maar als je nog naar de supermarkt gaat …’ Gelukkig heeft AH een filiaal drie deuren verder. Dus ik loop niet één keer maar wel zes keer heen en weer. Nog even dit. Bijna dat vergeten. Misschien wel handig/ prettig/lekker/goed als …. En dan komt de schoonfamilie ook nog naar ons dit jaar. Ik verheug me erop, ons huis is erop berekend en het is altijd gezellig als er een grote groep mensen mee-eet. We hebben toch ook niet voor niets ooit een tafel voor 16 personen gekocht! De meesten blijven ook slapen. Dus doe ik toch de dekbedden nog even in de wasmachine voor het frisse gevoel. En zie dan dat de ‘kersttrui’ en het ‘kerstoverhemd’ van manlief ook bij de was liggen. Tja, wij hadden ons kerstfeest vorig weekeinde al. Toch nog maar gauw even meepakken. En zo hol ik van hot naar her de Day Before Christmas. Maar ik geniet van elke stap. ’t Is voorbij voor je het weet. Fijne dagen allemaal!

Cool

Vroeger. Ik vond het heerlijk om met mijn poppen in de weer te zijn. Wassen, aankleden, naar bed brengen en voorlezen. Ik genoot van het moederen en verzorgen. Toen ik wat ouder werd, werden poppen vervangen door dieren. Menig cavia bracht regelmatig tijd door in de poppenwagen, al dan niet met een jurkje aan. En nog later waren de honden van de buren niet veilig. Samen met de buurkinderen werden er hele verkleedpartijen georganiseerd. Die tijd ligt ver achter me. Maar nu het buiten zo koud is, kreeg ik de kriebels. Floppy gaat richting 18 jaar. En binnenkort mag hij voor het eerst mee op wintersport. De afgelopen dagen vond hij het toch wel fris als hij werd uitgelaten. Manlief had een stevige stem in de uiteindelijke keuze. Maar er kwam een jas voor Floppy. Vandaag werd het pakje afgeleverd. Benieuwd naar zijn reactie trokken we hem zijn jas aan. Floppy keek ernaar. Keek ons aan. En keek nog eens naar zijn jas. Toen schudde hij zich uit en liep naar de trap: ‘Tijd voor een test!’ We maakten een ommetje, terwijl hij trots door de sneeuwhopen stapte. Zonder bibberende billen. Hij keek blij op naar voorbijgangers: ‘Ben ik niet cool?!’ Volgens de weerman komt er nog meer sneeuw aan de komende dagen. Laat maar gerust vallen. Floppy is er helemaal klaar voor!

De hel van 2009

Precies twee dagen sneeuw in Nederland en het journaal spreekt over sneeuwellende. Als ik met gloeiende wangen stevig ingepakt op weg ben om de hond van mijn moeder uit te gaan laten, geniet ik van elke stap. Een auto probeert tevergeefs over een drempel heen te komen. Samen met een aantal andere voorbijgangers geven we de auto een zetje. Iemand moppert: ‘Ze zouden winterbanden ook in Nederland verplicht moeten stellen!’ Ik lach. Omdat het een keer echt sneeuwt in Nederland gelijk het hele beleid omgooien? De NS en Prorail zitten elkaar weer in de haren en wijzen met beschuldigende vingers naar de ander. Ik maak prachtige foto’s van Floppy die tot zijn knikkende knieen in de sneeuw staat: ‘Zo kan ik niet poepen, hoor!!!’ Een vriend belt: hij heeft een forse lekkage door een gesprongen leiding. In Rusland liggen ze aan het strand bij -11. Inderdaad, de hel van 1963 verbleekt bij het zien van dit alles. En als Sidney een duik neemt in een sneeuwhoop, schater ik het uit. Van haar zwarte krulletjes is niet meer te zien. Sneeuwpret of sneeuwellende? Het is maar net hoe je het bekijkt.

Witte kerst

Kerstmis is een feest van licht, gezelligheid, familie en vrienden. En meestal dus reistijd en genieten van andermans kerstversiering. Terwijl ons eigen huis ook verleidt tot het aanschouwen van allerlei al dan niet emotioneel beladen attributen. Sinds een paar jaar nemen manlief en ik daarom het weekeinde voor kerstmis een paar dagen extra vrij. Dan gaat de telefoon van de denkbeeldige haak, de deur op slot en hebben we vooral aandacht voor Floppy en elkaar. We eten kerstkransjes in onze kerstkleren met kerstmuziek op de achtergrond. Kijken naar een mierzoete kerstfilm terwijl de lichtjes in de kerstbomen zacht twinkelen. En eten het kerstdiner bij kaarslicht. Kortom: een kerstbeleving van topkwaliteit. En elk jaar opnieuw droom ik stiekem over die wens uit mijn kinderjaren: op kerstavond de gordijnen sluiten na een laatste blik op het donkere dakterras. Om ze op kerstochtend te openen en een witte wonderwereld te zien. Vandaag kwam mijn droom uit. En mede daardoor zit ik nu blij, vrolijk en gelukkig naast manlief te genieten van een kerst-caramel macchiato. (Alvast) fijne dagen!

Carrièreplanning

Wij werken in een hoge kantoortoren. Je kunt bij ons zelfs op de 19e verdieping nog een werkplek vinden. Ooit, toen het gebouw werd geopend, kreeg ik een plekje op de 13e verdieping toegewezen. Prachtig, met een waanzinnig uitzicht. Gelukkig waren er vier liften, maar we maakten er een gewoonte van om een keer per dag met een groepje via de trap te gaan. En vervolgens een kwartier uit te hijgen. Een paar jaar later werd er intern wat gehusseld. En kwam ik op de 12e verdieping terecht. Weer later, een nieuwe functie. Mijn werkterrein strekte zich over de 11e en de 10e verdieping uit. Om nog later te zakken naar de 9e verdieping en bijbehorende functie. Een reorganisatie zorgde ervoor dat ik op de 3e verdieping in de rechtervleugel terecht kwam, waar ik een paar jaar met veel plezier werkte. Toen stapte ik over naar mijn huidige functie: op de 6e verdieping van de linkervleugel. Vanaf 1 januari start de nieuwe werkwijze bij ons bedrijf. Met nieuwe collega’s in een nieuw team op een nieuwe werkplek. De 3e verdieping van deze vleugel. Ter informatie: onze directie zit hier vlakbij, op de 1e verdieping. Ik ben dus gestaag op de goede weg naar beneden. Nog even volhouden.

Lijnen

‘Kijk eens, een verrassing voor je. Zomaar!’ Mijn moeder is samen met een vriendin gaan kerstshoppen in een tuincentrum voor de Upper Class. Ze hebben hun ogen uitgekeken en zich vergaapt aan al het sjieks. En natuurlijk iets leuks voor het thuisfront meegenomen. Een kaarsje met de geur van gevulde speculaas! Ik snuffel er even aan, maar deins gelijk terug. Geurkaarsjes moet je niet puur ruiken, maar een zweempje, hangend in het huis. Als ik weer thuis ben, steek ik het aan. En al snel ruik ik inderdaad iets dat aan cake, appeltaart en ander lekkers doet denken. Mmmmmm. Als manlief thuiskomt, zegt hij: ‘Lekker, heb je weer gebakken?’ We kletsen even en dan neemt hij Floppy mee voor een wandeling. Als hij weer binnen komt, blaast hij het kaarsje met een glimlach uit. ‘Genoeg zoetigheid voor vandaag, anders krijgen we ruzie met Sonja Bakker!’

Afscheid nemen is een beetje dood gaan

De Day After. Wonden likken, gewonden tellen en de gebeurtenissen van gisteren een plekje geven. De communicatie over de reorganisatie gisteren heeft heel veel indruk op me gemaakt. Een collega die goedbedoeld probeert me een schop onder de welbekende kont te verkopen, krijgt een lel tegen zijn oren. ‘Laat me met rust!’ Ik leef enorm mee met de vier collega’s. En besef goed dat zij noch ik daar echt veel aan hebben. Maar ons team bestaat straks niet meer. Alles valt uit elkaar en ieder gaat zijn of haar eigen weg. Binnen of buiten de organisatie. En dat doet zeer. Als ik langs de overzichtsposter van onze training van een tijdje geleden loop, valt mijn oog ineens op de kenmerken van ‘mijn kleur’. Het staat er zwart op wit: ‘Valt bij (gevoel van) onveiligheid terug op zekerheden.’ Ik glimlach. Vond het een indrukwekkende opleiding en sta er nog regelmatig bij stil. Maar dat het bedrijf zo precies de vinger op de zere plek kan leggen, dat verbaast me toch wel een beetje. Blijkbaar hebben zij een scherper zelfbeeld van mij dan ik. Als ik kijk bij ‘veiligheid’, schiet ik in de lach. Organiseren en structureren! Laat me maar even waaien. Als het afscheid straks voorbij is en de rust terugkeert, komt het helemaal goed.