Labyrinth der zinnen

Het labyrinth der zinnen was pas net geopend toen we binnenkwamen. De mensen waren hartelijk en geinteresseerd. Opvallend eigenlijk, want ik was met staartjes en rood-wit-blauwe linten getooid! We kregen een puzzeltocht mee, naast het advies om gewoon lekker rond te lopen en te ervaren. Het was werkelijk leuk. Zo liep je op de tast door een donkere grot en het volgende moment rook je allerlei heerlijke geuren. Ik heb gehuild van het lachen bij het zien van mijn Vriend, die met zijn ogen dicht op blote voeten door het graslabyrinth liep: de hoogte van het gras gaf aan of je op de goede weg was. En dat alles met het geluid van een kleine honderd kikkers in de slot recht ernaast (helaas, mijn smeekbede werd niet verhoord; tijdens ons bezoek liep niemand per ongeluk het water in). Het was een heerlijke dag en als je in de buurt bent, moet je er zeker eens langs gaan.

Hotels

Omdat we morgen twee jaar verkering hebben, zijn we een paar dagen ‘op hotel’. Even er tussenuit en genieten van elkaar en de omgeving. We zitten ditmaal vlakbij Enschede, heerlijk tegen de rand van een bos aan. Je hoort de vogels voor de deur zingen. Er is een groot aantal bezienswaardigheden vlakbij, dus we zijn van plan om morgen een tandem te huren en het labyrinth der zinnen te bezoeken. Ben heel benieuwd. Maar het allerleukste van ‘op hotel gaan’ is toch wel de eerste keer dat je de hotelkamer betreedt. Alles is nieuw, overal zijn kastjes en laatjes, al dan niet gevuld met verrassingen. En de badkamer is langs twee kanten te bereiken. Er staat een waterkoker voor koffie en thee, lekker net voor het naar bed gaan. En gratis internetfaciliteiten dus. Wees gerust, we houden het hier best een paar dagen uit!

Bezinning

Het was weer goed raak vandaag, mijn jaarlijkse migraineaanval loog er niet om. Dus er zat niets anders op: terug in bed en wachten tot het voorbij is. Halverwege de middag heb ik de gordijnen en balkondeur opengedaan, zodat ik wat frisse lucht kreeg. En als je daar dan zo ligt te liggen, vallen veel meer zaken je op. Ik zag een aantal koolmeesjes in de struiken en bloembakken spelen. Een duif kwam even kijken of er iets te snaaien viel. Een grote bromvlieg vloog binnen en vond na een paar rondjes de weg weer naar buiten. Toen betrok de lucht en even later kliefde een bliksem door de wolken, onmiddellijk gevolgd door een knetterende donderslag. Arme ‘oma’, Floppy is doodsbang van onweer en blaft dan alles aan elkaar. Het begon te hozen, ik rook de regen door de open deur. Heerlijk om dit alles een keer vanuit je warme bed mee te maken. En morgen gaan we er weer met frisse moed tegenaan, beloofd.

Begroting

Het ziet er dan wel voorspoedig uit wat het herstel van de economie betreft, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het met mijn eigen portemonnaie minder goed gesteld is. Teveel luxe artikelen, goede doelen en heerlijke vakanties hebben tot deze situatie geleid. Elke maand wordt een prettig salaris toegevoegd aan het banksaldo, maar dat is meestal vantevoren al driemaal uitgegeven. Daarom heb ik de volgende creatieve oplossing bedacht. Elke persoon die in zijn reactie op D’s Days krachttermen of terminologie van bedenkelijke aard bezigt, verplicht zich tot het storten van een boete van 20 euro per woord op mijn persoonlijke bankrekening. Voor insinuaties die tegen de maatschappelijk aanvaarde normen en/of waarden indruisen, wordt 5 euro in rekening gebracht. Met een beetje goede wil van jullie kant moet het me dit jaar lukken om zo’n 80 miljoen euro extra binnen te roeien. Waarvoor bij voorbaat hartelijke dank. Oh ja, Renesmurf, ik krijg dus nog 5 euro van je!

Toerisme

‘Valt het jou ook op dat er zoveel vreemdelingen op het marktterras zaten?’ Enigszins verbijsterd keek ik ‘m aan. ‘Hoezo, ken jij alle mensen uit je woonplaats dan van gezicht?’ ‘Nee, natuurlijk niet, maar je moet toch toegeven dat je echt wel kunt zien of iemand een inwoner of een toerist is!’ Ik vroeg hem naar een paar bijzonderheden. ‘Ze kijken een beetje onwennig, ze gedragen zich ofwel zeer ingetogen (ze zijn immers gast in deze stad) of juist extreem baldadig (ze zijn immers gast in deze stad), ze kleden zich anders, dat soort dingen.’ Hij heeft gelijk. Je kunt het zien. Let maar eens op.

Busreis

Mijn oudtante van 82 ging vorige week met een busreis naar Aken, samen met haar vriendin en wat andere kennissen. Het was heerlijk weer en de buschauffeur leek een aardige man die duidelijk van plan was er een fijne dag voor hen van te maken. Mijn oudtante is een heerlijk mens, en op een gegeven moment, na het 39ste ‘potje met vet’ in c, was ze naar hem toegelopen en had hem een handjevol pinda’s gegeven. “Hier, omdat u met ons heel wat te stellen heeft, een knabbeltje voor onderweg! Wij zitten ons daarachter maar vol te stoppen en u kunt toekijken!”. De buschauffeur moest lachen en bedankte vriendelijk. Haar vriendin liet dit uiteraard niet op zich zitten en ging hem ook pinda’s brengen, samen met een bedankje voor de gezellige reis tot dusverre. Goed voorbeeld doet goed volgen, want nog geen half uur later stond de vijfde bejaarde dame zich stevig aan de stoelleuning vasthoudend naast de chauffeur met een vuistvol pinda’s. Toen de man vroeg waarom ze toch zo dol op pinda’s waren in plaats van schuimpjes of zo, antwoordde ze: “Klopt, pinda’s zijn funest voor ons gebit, maar we vinden de chocola die er omheen zit zo lekker!”

Zondag

Het is zondagmiddag. De zon schijnt, vogels fluiten en ver op de achtergrond hoor ik kinderen spelen. Half slapend lig ik op de schommelbank te genieten van het weer en de rust. Dan hoor ik getrippel: Floppy is in aantocht. Hij stopt voor de bank. Ik houd me slapend. Er wordt een keer nadrukkelijk gehijgd, maar ik geef geen krimp. Een paar seconden later wel, als hij met een sprong bovenop mijn benen belandt. Na enig gedraai en geduw heeft hij z’n plekje naast me gevonden. Hij zucht eens diep en legt z’n kop op mijn enkels. De bank schommelt zachtjes na van zijn actie, terwijl de rust terugkeert. Op dit soort dagen moeten liedjes als ‘lazy sunday afternoon’ gebaseerd zijn.

Snap jij het?

De kranten schrijven er de laatste tijd regelmatig over: het ziekteverzuim is drastisch gedaald sinds de economie is verslechterd. Mensen zijn zuinig op hun baan en nemen minder risico’s. Beter grieperig doorlopen dan je baan op het spel zetten. Het werkeloosheidscijfers is al zo schrijnend. En toch. In mijn directe omgeving is een aantal vrienden gedwongen op zoek naar een andere baan, omdat hun werkplek is opgeheven. Of ziet het gewoon niet meer zitten in de huidige functie om andere redenen, zoals te hoge werkdruk of een leidinggevende waarmee niet te werken valt. De onzekerheid over de toekomst is slopend. De een na de ander verzucht dat ze echt niet meer kunnen en in bed kruipen: verkouden, oververmoeid, vage pijn, lusteloos. Hoe kan het dan, dat het ziekteverzuim daalt, terwijl de zekerheid van een vaste baan steeds fragieler wordt? Het steeds meer mensen overkomt. Ik begrijp het niet zo goed.

Sollicitant

Ooit had ik een fout vriendje. Ach, ik was jong en stapelverliefd en zag het allemaal niet zo zwaar. Ik zou ‘m wel veranderen, dacht ik in al mijn naieve onschuld. Maar het leven is geen sprookje; natuurlijk gebeurde dit niet. En toen ik er achter kwam dat hij me inderdaad bedroog, heb ik hete tranen van verdriet en spijt gehuild. Het litteken was lange tijd nadrukkelijk voelbaar, maar tijd heelt alle wonden. Het is alweer zolang geleden, ik denk er nauwelijks meer aan. Tot vandaag. Een sollicitant meldde zich voor een van de functies. Zij!!! Degene met wie hij me bedrogen heeft! Ook zij heeft inmiddels al een aantal nieuwe relaties achter de rug. Het vriendje van toen is niet eens meer in beeld. Maar ik zit bij het sollicitatiegesprek straks. En moet mede beoordelen of ze geschikt is. Ik ben heel benieuwd wat het wordt: bloedwraak of volwassenheid.

Druk

Er lag een spoedopdracht te wachten, dus ik was vroeger dan anders naar kantoor gereden. Op de glazen deur van mijn werkplek had ik een briefje geplakt: “a.u.b. niet storen tenzij dringend. Hartelijk dank”. En gewapend met een kop koffie toog ik aan het werk. Om na vijf minuten ruw onderbroken te worden door een binnenhollende collega: “Wil je even in mijn agenda kijken hoe laat ik die afspraak heb, ik heb mijn pc nog niet opgestart”. Zonder me om te draaien, wees ik naar het briefje. Hij keek, las en zei: “Ik heb je nu toch al gestoord, aaaah, kijk nou even!!”. Hij is vrij klein en het briefje hing hoog, dus voor de zekerheid hing ik er nog eentje bij, iets lager dan de vorige. Maar ik zat nog niet of de volgende kwam binnen: “Goedemorgen! Ik heb je zo lang niet gesproken, ik dacht, ik ga eens even langs. Hoe is het met je?”. “Druk, echt even heel erg druk, dus als je het niet erg vindt ….”. Deur weer dicht en nu twee briefjes erbij, strategisch geplaatst. Een tijdje ging het goed. Toen tikte een collega op de ruit en stak z’n hoofd om de deur: “Waarom hangen hier al die idiote briefjes? Krijg je aandacht te weinig aandacht of zo?” Ik vrees dat mijn ongenoegen tot op de gang te horen was!