Schokkend

De hoofdlijnen van het journaal waren weer niet mis. Groeiend geweld op Nederlandse scholen en schokkende beelden uit Irak. Ik zit met mijn rug naar de televisie, verdiept in een boek. Op het moment dat ik de nieuwslezer hoor zeggen dat de komende beelden niet geschikt zijn voor jeugdige kijkers, kijk ik op. Tegen beter weten in. Mezelf in gedachten toesprekend: ‘kijk nou niet!’ En toch kan ik mijn ogen niet van het scherm loswrikken. De beelden zijn inderdaad gruwelijk. Vol afschuw deins ik terug op de bank, intussen geen detail missend. Pas als het volgende item wordt aangekondigd, keer ik terug naar mijn boek. Misselijk, net niet kokhalzend. Maar in gedachten de beelden nogmaals oproepend. Wat zou er zijn gebeurd als de aankondiging ‘volslagen oninteressant’ zou zijn geweest?

Schommelen

Genietend van de namiddagszon zitten we samen op de schommelbank. De wintermaanden vallen weg. We horen vogels fluiten en een zacht briesje speelt door ons haar. We zitten dicht tegen elkaar aan. Ik voel zijn ademhaling tegen mijn hand in zijn zij. Mijn ogen zijn dicht, maar ik weet dat hij naar me kijkt. Blij en gelukkig. De bank schommelt zacht, ik heb een voet op het balkon en de andere op de bank. Alle stress glijdt van ons af. Verleden en toekomst is niet meer belangrijk, alleen het nu telt. Nog even, dan komt mijn Vriend thuis en zal hij glimlachen bij onze aanblik. We hebben het goed, Floppy en ik, samen op de schommelbank.

Fo(s)to(kje)

Pieuwvogel was zo vriendelijk om niet alleen een eigen stokje te bedenken maar ook om het naar mij toe te werpen. Met dank! De opdracht was duidelijk: maak een foto van je dierbaarste bezit en omschrijf waarom dit zo belangrijk voor je is. Natuurlijk was mijn eerste reactie op het woord ‘dierbaarste’ om een sprint naar mijn Vriend te trekken en een foto van hem te maken. Om twee redenen heb ik dit niet gedaan: a) hij slaapt nog en dat levert geen fotogenieke situatie op (hoewel…) en b) hij is uiteraard geen bezit van mij. Dat gaat niet op voor Floppy. Hij is een hond en dus een bezit, al denkt hij daar zelf heel anders over. Maar aangezien hij in dit huishouden niets te vertellen heeft (althans, dat wil ik hem toch laten geloven), mag hij dus op de foto. Hij is beslist mijn dierbaarste bezit: hij leuk, lief, non-verbaal en eigenwijs. Oftewel: deze hond lijkt inderdaad op zijn baas (en ik vind mezelf absoluut ook dierbaar).

Leuk stokje, Nathalie! Ik werp het graag door naar Leez.

Blaas

Eigenlijk is het raar. Ik drink genoeg en ik plas genoeg om een gezond lichaam te hebben. De vochthuishouding heeft niet echt een regelmatig karakter, maar wanneer ik moet, dan kan ik en dan ga ik ook. Ik kan het best goed ophouden, mijn blaas biedt voldoende ruimte. Soms ga ik zelfs bewust pas op het laatste moment. Dit schijnt goed te zijn voor je sluitspieren en het kan in voorkomende gevallen praktisch zijn. Maar er is natuurlijk een grens. Daar hou je rekening mee. Ik ga bijvoorbeeld voor een rit of een vergadering altijd nog even om niet onverwachts met problemen te zitten. Dus nu is mijn vraag aan jullie: weten jullie waarom ik toch altijd nog een keer naar het toilet moet zodra de film is begonnen?

Toneelspel

Vandaag hadden we een afdelingsoverleg op een externe locatie. Ditmaal was gekozen voor het Efteling-hotel. Bij binnenkomst werden we verwelkomd door een hofdame, zwaar in de smink en de hoepelrokken. Ze begroette elke collega met een knipoog en een enthousiast verhaaltje. Hoogst irritant als je even in de buurt blijft staan! Op een gegeven moment sprak ik haar aan. “En nu even tussen ons: wat is er nu zo leuk aan dit werk? Voel je je niet goed voor joker staan?!” Haar antwoord kwam direct: “Maar mevrouw, mijn werk voor de Koningin is toch niet te vergelijken met dat van een joker! Ik mag de Koningin in bad doen, haar haar opmaken en haar gasten ontvangen. Onze joker doet heel andere dingen …” enzovoorts. Ze bleef nog een paar minuten doorleuteren en viel niet uit haar rol. Vreemd toch dat je in Disney enthousiast en toegeeflijk reageert op eenzelfde vent in een muizenpak en dat het in Nederland gewoon niet zo werkt.

Sneak preview

Mijn vriendin en ik wilden de sneak preview eens proberen: een avondje film zonder te weten waar we aan begonnen. Het was druk in de bioscoop, met een doorsnee aan publiek. Om 8 uur pakte iemand een microfoon en vertelde wat de enquete van de vorige sneak preview had opgeleverd. Het was niet best! Een science fiction-film die zich in de middeleeuwen afspeelde. Hij kreeg gemiddeld een 5,7! Nou, ze zouden toch niet twee weken achter elkaar een niemendalletje uitzenden?! Het licht ging uit en de film begon. Toen de titel in beeld kwam, werd er een algemene zucht van verheerlijking geslaken: “Honey!!”. Mijn vriendin en ik keken elkaar aan: “Nooit van gehoord!” Het bleek een hiphophousefilm te zijn. Een onbekend meisje wilde danseres worden. Natuurlijk was ze lief, netjes opgevoed, naief en onnadenkend. We hebben het tot de pauze volgehouden en zijn toen vertrokken: niets voor ons! Vanochtend sloeg ik de krant open en zag een paginagrote advertentie: Timeline. Geweldige film over vier archeologiestudenten die met behulp van een tijdmachine in de 100-jarige oorlog terecht komen. “Hm”, dacht ik, “zesje”.

Koningin Juliana

Het doet me toch wat, het afscheid van Koningin Juliana. Het grootste deel van mijn leven heb ik immers doorgebracht met Koningin Beatrix. Ik herinner me nog maar vaag de wisseling. Maar ik ben dus wel opgegroeid met defiles, echte Koninginnedagen, versierde fietsen en vlag met wimpel. Ik heb ook nooit kunnen wennen aan het ‘Prinses’, dat haar ineens ten deel viel. En nu is ze er niet meer. Zich al enige tijd niet van de wereld bewust is ze ingeslapen. Een mooie leeftijd, een mooie dood. Maar ik zit ontroerd naar de televisie te kijken en zie dat er weer bloemen op de bordestreden worden gelegd. Baal ineens van het feit dat ik nog steeds onze afgebroken vlaggestokhouder niet heb hersteld. Ik ben voor- noch tegenstander van het koningshuis. Maar dit staat daar eigenlijk los van. Een lief mens is niet meer. En daar mag je best op je eigen wijze even bij stil staan. Dag Koningin. Slaap zacht.

Grote piemels

Vorige week bezochten we Burger’s Zoo. Voor mij was het zeker 20 jaar geleden dat ik een dierentuin bezocht, dus ik keek mijn ogen uit en genoot met volle teugen. In het apenverblijf wees mijn Vriend me op een chimpansee die wat apart zat. “Moet je zijn scrotum zien! Dat is vast de baas!!” En aan het gedrag van de andere apen jegens hem leek hij gelijk te hebben. Ik heb me nooit zo verdiept in het dierenrijk noch in menselijk gedrag. Maar ik meende toch wel een aantal overeenkomsten te herkennen. Wie de grootste piemel heeft, is de baas. Alleen is het bij de mens door al die kleding wat moeilijker te zien. Daarom pocht en beweert hij er lustig op los, zodat de anderen hem toch maar vooral geloven. Zou dat de oorsprong zijn van de nachtmerrie om bloot op je werk of kantoor te verschijnen?

Stokjes

Neneh had zo te doen met mij en al dat wit van een ‘nieuw’ log dat ze me verraste met een stokje. Het stokje dat al eventjes rondwaart: beantwoord drie vragen en stuur het stokje met drie nieuwe vragen door aan twee collega-bloggers. De toegezonden vragen bevielen me prima en wil ik dus graag van een antwoord voorzien.

Vraag 1: Wat ontbreekt er nog aan jouw geluk?

Niets, echt waar, helemaal niets! Ik heb nog vele wensen en dromen, maar het is voor mijn geluksgevoel niet nodig deze in vervulling te laten gaan.

Vraag 2: Hoe groot is jouw wereld?

Soms heel groot en soms heel klein en beide hebben hun voor- en nadelen.

Vraag 3: Waar loop jij met een grote boog omheen?

Zwetende paarden, cavia’s en een enkele hond.

Floppy heeft het stokje getest maar niet accoord bevonden, dus Marjan en Charlotte: als je je email zometeen checkt, vind je daarin een verrassing! Kunnen jullie met stokjes eten?

Nieuwe schoenen

Je koopt met enige regelmaat nieuwe schoenen of een nieuwe jas, en zonder er echt bij na te denken, gooi je de oude weg. Omdat ze zijn versleten, uit de mode of gewoon niet meer je smaak. Maar als je je lievelingstrui uit de kast haalt en er zit ineens een grote scheur in, voelt het toch heel anders. Je probeert de schade te herstellen en als echt niets meer baat, koop je (als ze ‘m nog hebben) precies dezelfde. En toch is het even wennen. De geur is anders of je vorm zit er nog niet in. Maar het komt goed, je moet het even de tijd geven. Zo ook met dit log. Mijn ‘oude’ log heeft het ineens begeven. We hebben meerdere mogelijke oorzaken onderzocht en getracht het euvel te verhelpen, maar het lukt gewoon niet. Dus uiteindelijk hebben mijn Vriend en schoonzusje een compleet nieuw log gebouwd. Het voelt nog niet helemaal lekker, mede omdat we nog steeds niet weten wat het probleem was. Maar het zal wel weer wennen. En voor je het weet, weet je niet meer beter! Beloofd!

PS: als je mij hebt gelinkt op je eigen log, pas dan a.u.b. de verwijzing aan naar http://www.bartsnel.nl/dsdays/index.php! Bedankt!