APK-keuring

We zitten met z’n drieën bij de dierenarts: Manlief, Floppy en ik. Het is tijd voor de jaarlijkse keuring. Floppy bibbert als een juffershondje en schaamt zich daar absoluut niet voor. Hij vindt het doodeng bij de dierenarts. Eerlijk is eerlijk, in al zijn 14 jaar en 7 maanden is hij hier nog nooit voor het lolletje geweest. En hij is de enige niet die er zo over denkt. Ik zie een minimuisje, een Bassetpup, een Bulldog, twee Jack Russels, een Rottweiler, een Ara en bijbehorende baasjes. De Bassetpup begroet iedereen vriendelijk en struikelt daarbij voortdurend over zijn oortjes. Hij kijkt telkens verbaasd op: ‘Hè, zag je dat?! Ik stond op mijn eigen oor!’ Dan krast de Ara. Niet eens zo heel hard, maar de Rottweiler schrikt zich rot en springt in de lucht. Om daarmee de Ara minstens zo’n hoge luchtsprong van schrik te bezorgen. Manlief en ik grappen over het minimuisje: ‘Dokter, zijn voorhoofdholte zit verstopt’. Dokter pakt het diertje voorzichtig tussen duim en wijsvinger, blaast heel hard op zijn neusje en zegt: ‘Over’. Uiteraard maskeren we met deze ‘humor’ onze eigen spanning: komt Floppy door de APK? Ineens horen we zijn naam, hij is aan de beurt. Zijn laatste poging om zich onder de stoel te verstoppen negerend, volgen we de dierenarts naar de spreekkamer. Na tien minuten staan we weer buiten. Goedgekeurd. En als er niks geks gebeurd, kan hij nog gerust een aantal jaren mee!