BC-er

Aangezien ik eindredacteur ben van het personeelsblad van ons bedrijfsonderdeel, was het voor mij vrij eenvoudig om er een persoonlijk verhaal tussen te drukken: het aanzoek van mijn aanstaande. Met voor de vorm hier en daar een vaktechnische verwijzing was het voor mij een erg leuke en gewenste vorm van communiceren. Hoe meer mensen weten hoe gelukkig ik ben, hoe beter. Het blad kwam ook de redactie van het concernpersoneelsblad onder ogen. En zij vonden het een prachtig kerstverhaal! Ik heb niet geprotesteerd: de oplage is 6.000 stuks en aangezien ik al 17 jaar bij het bedrijf werk, bereikt het bericht zo nog meer collega’s die mij kennen. Dit bleek een juiste constatering: sinds gisteren word ik voortdurend benaderd door collega’s. Sommigen heb ik al jaren niet meer gesproken. En iedereen vindt het even leuk. Ikzelf niet in de laatste plaats, het lijkt wel alsof ik een Bekende Collega ben, zo groot is de aandacht. Ik kan me niet vertonen op kantoor, of collega’s komen op me af en vragen details van het verhaal, de datum van huwelijk of lachen vrolijk om mijn enthousiaste verhalen. Het wachten is nu op de bijbehorende paparazzi.