It’s a beautiful day

Michael Bublé schalt uit mijn mobiele telefoon, net als ik voor het kantoor van mijn nieuwe werkgever parkeer. Mijn baas aan de lijn: ‘Goedemorgen collega! Ik heb een klein probleem …’ Er is een ongeluk gebeurd, de wegen staan vol en er is geen doorkomen aan. Hij bevindt zich in de buurt van mijn woonplaats. ‘Geen probleem, kom ik gewoon terug en ontmoeten we elkaar bij mij thuis!’ En zo ontvang ik hem een half uurtje later in vertrouwde omgeving. Gelukkig is het geen bende en had ik Darwin al bij de dagopvang afgezet. Ik schenk koffie in, bewonder met enige argwaan mijn nieuwe laptop met Windows 8 en stel de eerste vraag. Een paar uur later stappen we in de auto. Nog een wijziging in het oorspronkelijke schema: ik sluit aan bij twee gesprekken met geïnteresseerden. Te weten: een in Amsterdam en een in Gouda! De reistijd wordt goed benut: we praten en praten. Een collega belt. Grapjes vliegen over en weer en in de tussentijd wordt strak en nauwgezet info uitgewisseld. Ook de bijeenkomsten zijn leerzaam en boeiend. Waar ik dacht als toehoorder aanwezig te zijn, zet ik haast zonder nadenken al mijn voorzichtige eerste stappen in mijn nieuwe functie. De middag vliegt voorbij. Ik geniet en voel me daar zelfs lichtelijk (heel klein beetje maar) schuldig over. Dit voelt nauwelijks als werk! Bijna 10 uur later ben ik weer thuis. Ik constateer met verbazing dat ik eigenlijk niet eens moe ben. Manlief merkt hetzelfde: mijn enthousiaste woordenstroom is niet te stuiten! Maar hij klaagt niet: blij met deze geslaagde eerste werkdag. Het was met recht een beautiful day! Op naar de volgende!