Schoolavond

We zitten televisie te kijken, als we dreun na dreun horen èn voelen. Het lijkt wel alsof ze de winkeldeur onder onze woonkamer eruit aan het slopen zijn! Als we op straat kijken, zien we een grote groep scholieren elkaar enthousiast begroeten, hun fiets wegzetten en het huis naast het onze betreden. Voor zover ik weet is de eigenaar daarvan zelden thuis. Wie het ook is die al dan niet met toestemming aanwezig is: het is een dolle boel. Gelukkig zitten er twee trappenhuizen tussen zijn en onze woonkamer, dus met de deur dicht is het best te doen. Alhoewel de volumeknop hoorbaar telkens een tandje hoger wordt gezet. DJ Tiësto en andere onnavolgbare dreunmelodieën volgen elkaar op. Tot we elkaar tegen middernacht niet meer kunnen verstaan zonder te gillen. De politie staat al op de stoep, waarschijnlijk door andere omwonenden verzocht eens even polshoogte te nemen. Het maakt niet uit, het feest werd juist beëindigd. Op straat wachten vaders in auto’s geduldig hun kroost op, dat braaf en nog nadeinend mee naar huis gaat. De oren nog toeterend van de muziek. Ik voel me een ouwe sok. Onze feestjes ‘vroeger’ duurden net zo lang. Vooraf verspreidden we briefjes met ‘excuses bij voorbaat voor mogelijke geluidsoverlast’. Maar de volumeknop was volgens mij helemaal nog niet uitgevonden! Ach, wellicht dat ik daardoor ‘op mijn leeftijd’ nog steeds geluiden waarneem. En daar houd ik het maar op, terwijl ik alsnog in slaap val.