Terwijl we richting de kliniek rijden voor de operatie van Darwin, horen we op de radio dat het over 100 dagen alweer Kerstmis is. We kijken elkaar glimlachend aan. Na de operatie moet Darwin een rompertje aan om de wond te beschermen. En dat mag een van zijn kersttruien zijn. Perfect getimed dus. Maar de lol verdwijnt snel als we in de wachtkamer zitten. Darwin heeft geen goede herinneringen aan deze plek en kruipt dicht tegen mij aan. De slaapprik doet hem pijn en als we hem even later op de brancard leggen, lopen de tranen over mijn wangen. Wat doen we hem aan? Manlief slaat zijn armen stevig om me heen: “Kom, we zijn nu lang genoeg solidair geweest. Wij gaan ontbijten hier vlakbij.” Even later zitten we met de laptops tegenover elkaar te werken. Tegen het middaguur zullen ze bellen met een update. Maar het is nog geen 10 uur als de telefoon gaat. Verschrikt en een beetje laf duw ik ‘m naar Manlief toe: “Pak jij ‘m alsjeblieft!” Het is goed nieuws. Heel goed nieuws. De dierenarts verwachtte anderhalf uur nodig te hebben. Het ging zo vlotjes, dat hij na een kwartier al klaar was. We mogen hem komen halen! Opgelucht rijden we terug naar de kliniek. De assistente laat ons iets walgelijks in een potje zien. Nou en of hebben we er goed aan gedaan om dit weg te laten halen! We krijgen allerlei instructies voor de komende twee weken: geen trappen lopen, geen contact met andere honden, niet naar de dagopvang. Het is een jaap van een snee en die moet goed genezen. Dan lacht ze. “Mijn collega zag het rompertje met de kerstafbeelding. En heeft de pleister in de vorm van een kerstboom geknipt om in het thema te blijven!” Het onderwerp van gesprek vindt het een stuk minder amusant. Maar eenmaal voorzichtig op de achterbank van de auto gevleid slaakt hij een diepe zucht. Eerst die narcose maar eens wegslapen. Dan eten. En dan zien we wel verder. We hebben nog 100 dagen voor het kerst is.
D's Days 
Fijn dat het zo goed is afgelopen!