Kippenvel

Als ik bij kantoor aankom, hoor ik nog net het refrein van Acda en De Munnik. Zachtjes zing ik mee, terwijl ik de trap oploop: “Morgen is fantastisch en als het mag, ben ik erbij.” Dan piept mijn mobiel: een appje uit Rhenen. Met een foto: “zie je dit?” Ik zie een half bloot been. Wetende dat ze hard aan het trainen is voor de marathon, zoom ik in. Maar nee, geen zichtbare verstuiking of blauwe plekken. Wel kippenvel. Dus ik gok: “euh, kippenvel …?” Gelijk komt het volgende appje: “Ik ga jou sooooooooooo blij maken!” Weer gaat de praktische modus aan: de douche daar is vorige week eindelijk (vooral voor hen) gemaakt, en die akelige zoemtoon van de zonnepaneleninstallatie zou worden gerepareerd. Maar het volgende oppasmoment is pas in juli. Da’s wel heel lang voorpret. Dan verschijnt er weer een foto. Van mijn verloren hartje! Tranen schieten in mijn ogen en gelijktijdig gaat de telefoon. Ze is zeker zo blij als ik. De hulp heeft in de bijkeuken het hartje gevonden. Het is dus toch in mijn kleding blijven hangen en bij binnenkomst op de vloer gevallen, maar niet door ons opgemerkt bij het zoeken. Zelfs niet na de gebruikelijke stofzuig-, veeg- en dweilactie (wat op zich wel een learning voor de volgende keer is). Ik bedank en bedank haar en via haar de hulp uitbundig. Mijn collega lacht naar me: ze heeft het gesprek gevolgd en ziet mijn emotie. Het gouden hartje is klein, en vooral emotioneel kostbaar. Maar ik kan mijn geluk niet op. Ik heb nog geen idee over morgen, maar vandaag is in elk geval fantastisch!