De nieuwe bank

“En we hebben een nieuwe bank, een witte!” Zei mijn oud-collega toen we een nieuw oppas-moment bespraken. Ik keek bedenkelijk. Zij hebben een enthousiaste en actieve hond. En die van ons maakt zich ook niet druk om vieze pootjes. Maar mijn bezwaren werden weg gewoven: kwam wel goed. En eerlijk is eerlijk: de bank is prachtig. En inderdaad wit. Dus de eerste dagen was ik heel alert waar ze mochten zitten (op het kleed) en waar niet (naast het kleed). Maar als ik languit naar een film ligt te kijken, zie ik ineens twee paar smekende ogen. Het plekje met het kleed is echt te krap voor twee honden. Gelukkig heb ik zelf een knuffeldeken bij me. Ik spreid ‘m uit en in één beweging springen ze naast me. De een nestelt zich in mijn knieholte op het kleed onder de slaapdeken. De ander drapeert zich half over me heen op de knuffeldeken. Zo kijken we samen de rest van de film. Op de nieuwe bank. Die nog steeds wit is. Gelukkig.