Rode telefoon

“Mis je hem ook zo?” Ze kijkt me aan terwijl ze even een hand op mijn arm legt. Ik knik. Ik mis hem inderdaad ook zo. Mijn vriendje is alweer 15 maanden geleden gaan hemelen. We zagen elkaar vaak, wat niet zo moeilijk is als je bijna 30 jaar tegenover elkaar woont en nog langer lief en leed hebt gedeeld. Soms was hij weken weg, werken in Frankrijk. En af en toe lijkt het heel even of hij straks weer voor mijn neus zal staan. Dat we samen weer gieren van het lachen, ‘weet je nog’-herinneringen ophalen, meezingen op liedjes ‘onderweg naar Zuid-Frankrijk’ en roddels uit onze straat delen. Ik ruk me los uit mijn gedachten als ze een zilverkleurig kannetje laat zien. “Dit vond ik laatst tussen zijn spullen, heb jij enig idee”. Ik bekijk het van alle kanten. Er staat een Russische tekst op en er zit een klein kraantje aan. Koffie? Wierook? Asbak? We komen er niet uit. “Hier, houd jij het maar, want mijn huis staat al vol met memorabilia. Als je erachter komt wat het is, wil ik het natuurlijk wel graag weten!” Thuis geef ik het een mooi plekje. Ooit zag ik een film van iemand die in zijn graf een telefoonlijn had laten aanleggen. Voor het geval stel dat. En natuurlijk rinkelde die een keer net toen ze niet thuis waren. Maarten is gecremeerd, dus die optie is sowieso praktisch niet haalbaar. Maar hoe makkelijk (en fijn) zou het zijn om af en toe een lijntje naar boven te hebben.