“Sorry, ik zou Katrien bij jullie ophalen. Maar ik heb een spoedje, ik kan echt niet weg nu.” We kijken elkaar bedenkelijk aan. Kan natuurlijk gebeuren, maar wij vertrekken straks naar Zeeland. De logeerpartij van Katrien zit erop. “Zelf afzetten dan maar? Het is een omweg, maar te overzien.” En zo laden we de auto vol met koffers, manden, strandschoenen en dus een extra hond. Het past net. Even is er gesteggel wie waar mag en moet zitten. Manlief achter het stuur, Moeder voorin en ik met drie honden op de achterbank. Darwin kruipt gelijk op schoot en nestelt zich in mijn armen. Misty vraagt zich af of er iemand met haar wil spelen. Om dan tot de conclusie te komen dat de beschikbare ruimte wellicht te beperkt is. En Katrien hoopt zichtbaar dat de reis niet lang zal duren, want haar comfortzone staat onder druk. Nog een diepe zucht en dan is er rust. Ik kijk naast me en zie een wirwar aan pootjes. Het lijkt wel mikado. Zal ik …? De kans een pootje te pakken zonder dat de rest van de hond beweegt is een leuke uitdaging. Maar in het belang van de goede sfeer in de auto zie ik er toch maar vanaf. De kilometers vliegen onder de banden door. Het wordt vast een geslaagd weekeinde.
D's Days 