Supersenior

Ze wordt oud: zichtbaar en merkbaar. Ze neemt het niet meer zo heel nauw met hygiëne. Vindt haar eigen mening steeds belangrijker en staat niet echt meer open voor andermans ideeën. Als in ‘boeien!’ Ook de persoonlijke verzorging vraagt meer en meer aandacht. Maar ze is zo lief. We hebben prachtige jaren samen doorgebracht. En die ogen! Zeker als ze je met zo’n wit onderrandje aankijkt. Maar ze wordt dus erg oud, de hond (!!) van mijn moeder. Laatste keer schrokken de dierenarts en ik allebei van haar gewicht. Nog ruim 13 kilo. Dat is 5 kilo te weinig! Ze eet kieskeurig of niet. Een ding is zeker: zo kan het niet langer. We houden haar nog scherper in de gaten. Dringen niet meer aan. De dieetvoeding gaat de deur uit: we geven haar wat ze maar wil eten. Darwin ontfermt zich goedmoedig (duh) over wat ze niet lust. We leggen luierdekens in en naast haar mand. Als ik haar na een week opnieuw weeg, is ze bijna een pond aangekomen. Blij kijk ik mijn moeder aan: voor nu werkt deze methode. En om te bewijzen dat ze nog meetelt, rent Sydney vrolijk blaffend keihard acht rondjes door de voortuin, woonkamer en achtertuin. Als het haar tijd is, zullen we het definitieve afscheid niet uitstellen. Maar blijkbaar hebben we nog even.

PS: De foto is niet scherp maar te leuk #WTF!