Waar is mijn feestmuts?

“Donderdag komen ze weer spelen”, zeg ik terwijl Darwin om me heen rent. Je zou denken dat hij na een dag met z’n vriendjes ravotten hondsmoe is. Maar het tegendeel is waar. “En dan neem ik iets lekkers mee voor bij de koffie.” De eigenaar van de hondendagopvang kijkt me vragend aan. “Sydney is toch nog niet jarig?” Hij doelt op het feit dat ik op de verjaardag van de honden traditioneel een zelfgebakken lekkernij meeneem om te trakteren. En Darwin heeft z’n verjaardag net achter de rug. Ik schud mijn hoofd. “Het is mijn eigen verjaardag!” Hij schatert. “Wat leuk!” Er olijk aan toevoegend: “Dan mag jij ook blijven. Krijg je een feestmuts op. En leren we jou een nieuw kunstje!” Ik lach mee en wens hem een fijne avond. Me stellig voornemend om de taart achterlatend me zo snel als maar mogelijk uit de voeten te maken. Dat gedrag zou zelfs mij te bar zijn. Toch ….?