‘De dood houdt jou zo bezig, dat valt me op’, zei mijn zwager ooit. Tja, dat klopt. Of het nu om een vogeltje gaat, om een bekende Nederlander of iemand in de grote of kleine kring. Het raakt me, soms harder dan ik hebben kan. Ik was natuurlijk nog jong toen mijn vader stierf en hij was de derde binnen een half jaar. Tot dat moment was de dood iets uit mijn sprookjesboek van Grimm: griezelig en intrigerend. Later, toen ik al een tijdje samenwoonde met Manlief, merkte hij op dat er wel heel regelmatig een afscheid binnen mijn werkkring te betreuren was. Opvallend vaak als hij het met zijn eigen bedrijf vergeleek. Maar ja, ik kende ook zoveel mensen. Ik wist op welke dag ze jarig waren, wanneer ze trouwden en genoot van de sociale contacten. Dan is het soms moeilijk om afscheid te nemen. Vandaag kreeg ik een smsje van een oud-collega: ‘Triest nieuws. En omdat ik wist dat jullie het laatste jaar bij Interpolis nauw hebben samengewerkt en je hem erg graag mocht …’ Tranen lopen over mijn wangen, terwijl ik mijn agenda vrijmaak voor het afscheidsmoment. Wat hebben we een lol gehad met het project en elkaar. Ik leerde van hem en hij van mij. We plaagden elkaar, maar konden ook bloedserieus van mening verschillen. Tijdens moeilijke (en gemakkelijke) momenten wisten we elkaar te vinden. En altijd eindigden we met een lach. Een paar weken geleden ben ik hem nog tegengekomen, midden in de stad, onderweg naar een afspraak. We hebben even staan praten: hij was erg ziek, maar er was hoop. Zelf achtte hij zijn kans op 50/50. Ik heb hem even heel stevig geknuffeld en hem laten beloven snel een afspraak te maken. Ik bedoelde alleen een kop koffie waarbij hij zelf aanwezig was. Dag Wil, rust zacht. Ik zal je zo missen! Van leven ga je dood. Telkens opnieuw moet je weer afscheid nemen. Maar het went nooit.
D's Days 