Miscommunicatie

Barnes & Noble, Starbucks coffee corner, Baltimore in Maryland

Op de hotelkamer liggen allerlei folders. Onder andere met een webwinkel van het Marriott Hotel. Alles wat je ziet, is te koop. Bedlinnen, lamp, voetenbankje. Ze hebben ook waanzinnig leuke zonnebrillen. De oren zijn verbonden met een koord en ze openen en sluiten tussen de glazen. Net als de bril van Sid in CSI New York. Die wil ik ook! In de lobby schiet ik de conciërge aan, een jonge knul. Ik vraag hem in keurig en verstaanbaar Engels (Manlief: check) of ik er een kan passen. Hij gaat het achter even vragen. Na een paar minuten komt hij terug: die verkopen ze niet. Ik leg uit dat ze in de brochure staan en hij verdwijnt weer. Nu blijft hij langer weg. Dan komt hij terug: ze liggen echt niet op de hotelkamers. Dat weet hij zeker want hij is daar vaak genoeg geweest. Nu grijpt Manlief toch in. Hij legt uit dat een plaatje van de zonnebril in de brochure van de webwinkel staat. Die brochure ligt op de hotelkamer. En die zonnebril wil ik graag even opzetten om te kijken of hij leuk staat. De jongen luistert tot Manlief is uitgesproken. En zegt dan: ‘Waarschijnlijk heeft iemand die zonnebril dan in uw hotelkamer laten liggen. Wij hebben ze niet namelijk.’ Niet ik maar Manlief verliest zijn geduld, bedankt de jongen en loopt weg. ’s Middags kijken we online. Ze hebben de zonnebrillen. Maar helaas dus niet voor mij.

Flashback

Marriott Inner Harbour, Baltimore in Maryland

We rijden richting Boston als Manlief zegt: ‘Volgens mij ben ik een vulling verloren’. Ik heb ‘m even eerder kauwgum gegeven. Bij een parkeerplaats inspecteer ik zijn kaken en inderdaad: ik zie een keurig uitgeboord holletje in zijn kies. Gelukkig heeft hij er geen last van. Maar we staan aan het begin van onze vakantie. Wat is nu wijsheid? Hier een tandarts zoeken, behoort tot de mogelijkheden. Maar dat is thuis al geen pretje, laat staan tijdens deze reis. We besluiten mijn moeder via email te vragen of ze een afspraak wil maken gelijk na terugkomst. En het tot dat moment goed schoon te houden. We duiken een supermarkt in voor wat mondwater. Dat blijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan. Er is een hele gang met van alles ter bevordering van een hygiënische mond. Zelfs een reparatiesetje met noodvulling! Ondanks mijn enthousiaste smeekbedes laat Manlief zich niet vermurwen: dat laatste is out of the question. Dus met een handige spray in zakformaat verlaten we de winkel. Amerika is echt het land van de onbegrensde mogelijkheden!

Wat een pech!

Marriott Inner Harbour, Baltimore in Maryland

De wekker gaat absurd vroeg voor een gewone vakantiedag. Het is net zes uur. Maar we wisten dat er van al die dagen een lange reisdag tussen zat. Van Charlotte NC naar Baltimore MD, zo’n 530 miles (850 km). En dat was ook nog de enige mogelijkheid om een vriendin die vlakbij Washington vakantie vierde te ontmoeten. Een krap reisschema dus, vandaar dat we vroeg willen vertrekken. Het eerste deel gaat voorspoedig. Maar dan zegt Manlief: ‘Er brandt een lampje en er staat “change engine oil soon”. Wat denk jij?’ Ik denk maar een ding: zo snel mogelijk stoppen! Bij een tankstation raadplegen we het boekje en checken we het oliepeil: op het minimum. Dus bellen we naar Road Assistance. Ook zij vinden het beter om niet door te rijden en geven het adres van een garage verderop. Gelukkig is die zo gevonden. De olie moet worden ververst maar er zijn een paar klanten voor ons: “uurtje of twee”. We kijken elkaar aan: wat een pech. Manlief pakt koffie en een boek. En ik toets het telefoonnummer in: elkaar zien gaat niet lukken. Gelukkig krijgt de man medelijden met ons. En zijn we uiteindelijk ruim een uur kwijt met de autopech. De zon schijnt nog steeds. Het is nog een heel eind naar het volgende hotel. Maar we hoeven in elk geval niet te lopen!