Schrikreactie

Comfort Inn in Winchester, Virginia

We zijn soort van een beetje verdwaald. Niet zo heel erg, hoor. We hebben een kaart en we hebben Jill, ons navigatiesysteem. We rijden over prachtige weggetjes. Maar we zitten aan de verkeerde kant van de Potomac voor Harpers Ferry. Uiteindelijk komen we weer in de bewoonde wereld. Recht bij een Bakery voor de deur. Werd tijd ook, want lunchtijd is bijna voorbij. Met twee heerlijke broodjes en een cupcake kom ik weer naar buiten. Terwijl we verder rijden, zet ik ‘m stevig op schoot om een foto met mijn iPhone te maken voor Facebook. Op dat moment maakt de weg een scherpe bocht. En wij ook. De cupcake landt op mijn camera! Overal zit chocoladeglazuur. In paniek grijp ik een flesje water. ‘Nee, niet met water!’, roept Manlief uit. Ik schrik zo dat ik het water over mezelf gooi in plaats van de camera. Als we de auto aan de kant hebben gezet, bekijken we de schade. Met een brillendoekje en tandenborstel wordt alles weer hersteld. En kunnen we alsnog onze reis vervolgen. Een ding heeft meer tijd nodig. Mijn geknakte ego. Wordt aan gewerkt.

Achter de wolken

Comfort Inn & Suites, Winchester in Virginia

Het regent en niet zo heel zachtjes ook. Waar we ruim een week spectaculair zomerweer hebben gehad, is het steeds verder naar het zuiden steeds herfstachtiger. Niet koud, maar vooral nat. Om de paar uur merkt Manlief op dat het beeld zoveel mooier zou zijn met een zonnetje. Maar het is zoals het is. En we moeten het ermee doen. En ach, het is vakantie. De sfeer is prima. We passen het programma wat aan: meer indoor, minder outdoor. En genieten nog steeds volop. Het weekeinde en begin volgende week is het beter. En ach, daarna. Zouden ze het weer hier beter kunnen voorspellen zo ver vooruit dan thuis? We zullen zien. ‘Kijk’, zegt Manlief dan. En wijst. Een volmaakte dubbele regenboog. We schieten wat foto’s en vervolgen onze weg. “Life’s what you make it”, zong Talk Talk ooit. Geldt ook voor vacation!