Leven en dood

Vorig jaar besteedde mijn werkgever met een grote campagne veel aandacht aan de periode na de dood. Veel mensen willen hier niet over praten, het is te confronterend, te heftig. Maar daardoor weten nabestaanden ook vaak niet wat de wensen van de overledene waren rondom uitvaart en laatste verblijfplaats. We ontwierpen een boekje, in samenwerking met Kluun: ‘Van leven ga je dood’. Een handig middel waarin je allerlei do’s en dont’s rondom je eigen uitvaart kan noteren. Mijn afgelopen zaterdag overleden oudcollega speelde een belangrijke rol bij de totstandkoming. En het werd een succes! Onze beide moeders kregen niet eens de keuze: ze moesten het invullen. Voor zichzelf. Maar ook voor ons ooit, als hulpmiddel bij de voorbereiding van een definitief afscheid. Afgelopen week sprak ik zijn directe collega. Ze vertelde dat ze het er toevallig een tijdje terug samen over hadden gehad. Dat zij er vanuit ging dat ze 108 werd. En dus nog alle tijd had om het in te vullen. Maar hij had haar bedachtzaam aangekeken. En gezegd dat hij wel van alles had ingevuld. Gewoon, voor het geval dat. Vandaag namen we definitief afscheid van hem. Hij was zo’n mensenmens, we verwachtten ‘best veel mensen’. Dat bleek terecht: de schattingen lopen uiteen van 1200 tot 1500 aanwezigen! Of zoals een van zijn vrienden zei: ‘Wat Willem II al jaren niet is gelukt, heeft Olaf voor elkaar gekregen: het stadion is uitverkocht!’ Het was een intens en verdrietig samenzijn. Er waren videoschermen waarop hij je op elke van de hele vele foto’s toelachte. We hoorden dat het inderdaad een acute hartstilstand was geweest. ‘Domme pech’, zoals de huisarts zei. Zijn vrouw en kinderen namen dapper het woord. Zijn schoonmoeder, zijn tante en zijn hele vele vrienden. Alle aanwezigen hadden een kleurrijke bloem meegenomen. En een briefje met een persoonlijke laatste groet. En allemaal beloofden ze verder te gaan. Van het leven te genieten. In zijn favoriete Volkswagenbusje werd hij naar zijn laatste rustplaats begeleid. Een drukke straat werd hiervoor ‘gewoon even stilgelegd’. Hun achtertuin grenst aan een kerkhof en ze hebben een graf vlakbij gekozen. Zodat de kinderen ’s avonds vanuit hun slaapkamerraam nog even kunnen zwaaien : ‘Slaap zacht, papa’. Ik ben benieuwd of het een beetje naar zijn zin is geweest. Dat het indrukwekkend was, is zeker!