Flexibel

Ze zit op haar knieën en smeekt om haar leven. Maar tevergeefs. Er klinkt een knal en ze valt achterover: dood. De mevrouw naast me slaat haar hand in afgrijzen voor haar mond. Maar ik zit gefascineerd naar haar houding te kijken: dat is pas flexibel. De hoofdrolspeelster (tevens schoonzusje) sluit haar betoog en het doek valt. Even later nemen ze blij lachend het applaus in ontvangst. Bij het drankje achteraf praten we na over de voorstelling. Het is een prachtig verhaal en geweldig geacteerd. Maar het meest ben ik toch onder de indruk van die soepele beweging. Onze vriend pocht dat hij dat ook gemakkelijk kan. Hij is net zo oud als ik, en ik weet hoe krakkemikkig mijn botten af en toe voelen. Als we terug naar huis lopen, valt hij ineens op zijn knieën en in een vloeiende beweging achteruit op zijn rug. ‘Kijk maar, zo eenvoudig is het!’ zegt hij nog voordat ik me bezorgd kan afvragen of hij onwel is geworden. Lachend lopen we naar de auto. Thuis ga ik op het tapijt op mijn knieën zitten. En probeer me vervolgens achterover te laten glijden. Maar geen twijfel mogelijk: het zal mij niet lukken. Manlief helpt me weer overeind. Ach, beter een gekrenkt waardigheidsgevoel dan een verrekte spier.