Verdriet

We hebben P3 bij Schiphol nog maar net verlaten, of ik klik Twitter aan. Internet in het buitenland is duur, dus ik heb een week lang allerlei informatie gemist. Mijn oog valt op een bericht van een collega. Ze wenst een andere collega sterkte met het afscheid van een dierbare vriend. Ik twitter gelijk terug: ‘Wat is er gebeurd? Om wie gaat het?’ Een paar minuten later gaat de telefoon. ‘We hebben jou er bewust buiten gelaten. Je had je vakantie veel te hard nodig. Maar onze collega heeft vandaag afscheid moeten nemen van haar hond.’ Ik ben er stil van. Wist dat het ook een oudere hond was. En hoe stapelgek ze op haar was. Wat zal ze verdrietig zijn. Mijn vakantiegevoel is abrupt voorbij. Vandaag ruim ik de koffers op en doe ik de was. Lees ik de post door en haal boodschappen in huis. Mijn gedachten keren telkens terug naar mijn collega. Ik wil me niet opdringen. Maar ik denk dat ik weet wat ze doormaakt. Toch verwerkt ieder het op zijn of haar eigen manier. Zal ik haar bellen? Voor mij is het bijna zes maanden geleden. Voor haar begint het nu. Zo wik en weeg ik een tijdje. Dan neem ik een besluit. Ik klik Hyves aan en zie dat ze online is. Of ik even een appeltaart af zal geven? Het helpt niet tegen het verdriet. Maar het is warm. We spreken een tijd af. En even later sta ik in de keuken met een noodvaart te bakken. Soms moet je gewoon je gevoel volgen.