Een rood stipje wordt langzaam ietsje groter. Niet zo heel veel, omdat het gewoon niet groter is. Dan landt het op de vensterbank en wandelt op het gemakje naar binnen. Een lieveheersbeestje. Zo te zien een aardig ventje. Zijn rug is bedekt met een paar stoere zwarte stippen. Even oriënteert hij zich. Dan zet hij koers naar de plant die in het hoekje staat. Ik zie het nu ook: mijn flora heeft lekker sappige groene blaadjes. Maar omdat ik best gehecht ben aan deze staat van dienst, leg ik mijn vinger tussen het diertje en de uitgestippelde route. Hij aarzelt even maar klimt dan toch op mijn vinger. Ik steek mijn hand voorzichtig naar buiten, zodat hij verder kan vliegen naar nieuwe avonturen en de planten bij de buren. Ineens voel ik een prik: au!! Het lieveheersbeestje spreidt de vleugeltjes en vliegt weg, mij met een bloedend hart (en vinger) achterlatend. Tja, ook bij een eerste indruk bieden resultaten uit het verleden geen garantie voor de toekomst.
D's Days 