Een van mijn vorige collega’s stuurde een MSN-bericht. Hoe het met me was? Dat hij me miste. Met name omdat ik altijd een oplossing wist. Hij was binnenkort jarig en hij wilde nu eens een keer op echt lekker gebak trakteren. In plaats van altijd maar weer multivlaai. We kletsten wat heen en weer, tot ik hem aanbood zelf te bakken. Je hoorde hem opveren. ‘Kun jij dat?’ Dat was jammer, want ik heb vaak genoeg gebakken en uitgedeeld. Blijkbaar had het geen indruk (genoeg) gemaakt. Maar goed, we deden zaken: hij betaalde alle ingredienten en ik zorgde voor appel- en kwarktaart en een boterkoek. Met twee grote tassen kwam ik op kantoor en leverde alles af. De hele dag regende het emails, MSN’s en telefoontjes: wat leuk, wat lekker, wat een verrassing! Zelfs de manager van mijn vorige werkgever stuurde een berichtje: ‘Als dit een verkapte sollicitatie was, dan is het gelukt! Je bent welkom, op welke functie dan ook!’ Vandaag sprak ik mijn leidinggevende. Ze was afgelopen vrijdag jarig en wilde weten hoe ze gebak kon bestellen. Tja, en van het een, kwam het ander. Ze sputterde nog even tegen, heel zachtjes. Maar ging toen overstag. Dus nu ruikt het huis weer naar appelgebak en boterkoek. Terwijl ik de oven aanzet, werp ik een blik op de pc. Een email van mijn broer. Hij heeft het moeilijk met zijn nekhernia. Afgelopen weekeinde had ik voor hem (en ons) een boterkoek gebakken. Hij hoefde maar een seintje te geven als hij nog meer wilde. Zijn bericht bestond uit een woord: ‘Seintje!’ En terwijl ik dit schrijf, belt mijn schoonmoeder. Ze is komend weekeinde jarig. Of we gezellig op koffie met gebak komen? Ach ja, to bak or not to bak, that’s the question!
D's Days 