Ik heb een lunchafspraak met mijn leidinggevende. Even op het gemak bijpraten over zakelijke en persoonlijke zaken onder het genot van een broodje. Als ik mijn portemonnaie wil pakken, grijp ik mis. Verdorie! Maar na even goed en rustig nadenken, meen ik me te herinneren dat hij nog in de tas met mijn zwemspullen zit. Gisterenavond vergeten eruit te halen. Dom! Ik bel mijn leidinggevende en vraag of hij mij wil tracteren! Hij lacht, zegt toe en hangt op. Een minuut later belt hij zelf: ‘Euh, ik heb mijn portefeuille dus ook thuis laten liggen!’ Samen drijven we een collega in een hoek en belagen hem net zo lang tot hij ons zijn chippas geeft. Met een vette knipoog uiteraard! Zou het erbij horen dat je die laatste dagen voor je de deur van je functie achter je dicht trekt ineens beseft dat het eigenlijk best gezellig was?
D's Days 