Mijn baas houdt deze week drie personeelsbijeenkomsten. Met behulp van een presentatie, die nogal nauw in de tijd is gepland. En omdat hij graag praat en soms wat moeite heeft om de tijd in de gaten te houden, vroeg hij mij om hem een seintje te geven als hij moest afronden. Gisteren was de eerste bijeenkomst. Ik heb gekucht, gezwaaid, gekeken en zachtjes gehumd. Niets hielp. Hij knipoogde uiteindelijk een keer terug en kletste rustig verder. Tja, ik spring ook niet op in een zaal met 70 aandachtig luisterende medewerkers. Toen we naderhand samen nog wat verbeterpunten doorliepen, spraken we af het vandaag anders aan te pakken. Hoe, daar zouden we ons op bezinnen. Hij was het alweer vergeten, totdat ik hem het zoveelste kopje koffie bracht, kort voor aanvang. ‘Nee, dank je’, sloeg hij af, ‘anders blijf ik naar het toilet lopen!’ Ik schudde mijn hoofd. Hij keek niet begrijpend. ‘Je mag vantevoren niet meer naar het toilet. En dan moet jij eens opletten hoe goed je de geplande tijd tijdens de presentatie in de gaten houdt!’