Schuld

Vanochtend beklaagde mijn vriendin zich over haar collega. Deze leent te pas en te onpas geld voor de lunch of voor een cadeautje voor een jarige collega en geeft zelden uit zichzelf het geld terug. Altijd moet er eerst om gevraagd worden. En meer dan eens krijgt mijn vriendin dan ook nog het verwijt dat ze een geldwolf is. Het gaat immers om zulke kleine, te verwaarlozen bedragen! Ik herken dit wel. Ik schiet vrij gemakkelijk geld voor aan anderen, maar vind het vervelend om daarna om het geld te moeten vragen. Ik voel me er zelfs schuldig onder, terwijl daar al helemaal geen reden voor is. En door dat misplaatste schuldgevoel reageer ik vaak boos en geirriteerd, waardoor de ander weer in de verdediging schiet. Kringetje rond dus. Mijn broer, met wie deze situatie wel eens voorkomt, zei laatst nijdig: “Je kunt het ook gewoon vragen, hoor!!” Maar ik wil het helemaal niet moeten vragen! Herken jij deze situatie? Hoe ga jij ermee om?

Verantwoordelijkheidsgevoel

Ze is meteen weer in tranen als ze het hardop uitspreekt. Morgen meldt ze zich ziek. Voor haar eigen bestwil, al is ze er eigenlijk nog steeds niet over uit of ze echt niet nog heel eventjes kan volhouden. Al meer dan een half jaar runt ze samen met een (steeds wisselende) stagiair een drukke afdeling van vier medewerkers. De andere drie zijn ziek of met zwangerschapsverlof, waardoor alle werkdruk op haar schouders ligt. De baas complimenteert haar regelmatig: “Je doet het echt hartstikke goed, hoor, nog even volhouden!”. En daar blijft het bij. Geen hulp, geen gerichte acties en geen daadwerkelijke ondersteuning. En ook geen zicht op verbetering in de nabije toekomst. Dus nu is het emmertje echt helemaal vol. Of helemaal leeg, net hoe je het bekijkt. Triest dat sommige leidinggevenden niet zien wat slecht beleid aanricht bij mensen die echt wel willen, maar niet onbeperkt kunnen realiseren.